Afscheid zonder afscheid te nemen.

Vrijdagmiddag voel ik het rommelen in buik en een misselijk gevoel overvalt me. Ik neem nog wat extra loperamide in de hoop dat het stopt. Met Jan, Karin, Aad, Gertjan en Wilma bereiden we de zaterdag voor. Er moet een plan of action worden geschreven voor de komende zes maanden. Deze laatste zaterdagochtend zullen we doorbrengen op een Primary School in de buurt (die van Mwanrushi). Aansluitend zullen we lunchen bij Forest Lodge, waar ook de Final Celebration plaatsvindt: de afsluiting met alle leraren die deze week workshops volgden bij T4T. Een uitgebreide lunch vormt het hoogtepunt en het geheel zal muzikaal worden omlijst door een groep jongeren uit Nairobi. Deze laatste dag is een feestelijke dag altijd maar ook wel dubbel: afscheid nemen is niet mijn sterkste kant.

Na onze voorbereiding voor deze zaterdag besluit ik niet mee te gaan naar het restaurant. Mijn buik rommelt zo dat ik liever naar mijn kamer ga in de hoop dat ik me zaterdagochtend weer fitter zal voelen. Die nacht neem ik veel loperamide in maar niets lijkt nog te helpen. Dit is meer dan een “gewone buikloop” en ik breng de nacht zwetend op het toilet door.

’s Ochtends loop ik vermoeid naar het ontbijt; niet om te eten maar om te vertellen tegen de anderen dat het me echt niet gaat lukken vandaag. Ik krijg nog wat ORS om het vochtgehalte in mijn lijf op peil te houden en de groep vertrekt. Ik spreek uit dat ik hoop dat ik aan het einde nog even langs kan komen om afscheid te nemen van de Kenianen.

Maar om 11 uur sms ik naar Karin dat ik het niet ga redden. Ik voel me steeds zieker worden. Vlak na de middag komt Karin een kijkje bij me nemen en na wat overleg wordt er een taxi gebeld: toch maar even naar het ziekenhuis. Karin gaat met me mee. In Diani is een particulier ziekenhuis. In de airco gekoelde wachtkamer zitten rijke Kenianen en ook blanke toeristen zijn hier welkom….

Ik voel me dood- en doodziek maar ben me er van bewust dat niet iedereen hier binnenkomt.

De lange slanke arts (een Indiër in Kenia) die me binnenroept besluit dat ik zo echt niet kan reizen! Ik ben uitgedroogd en hij vermoed een infectie. Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik probeer de arts ervan te overtuigen dat ik echt deze nacht naar huis vertrek! Hoe? Daarvan heb ik zelf nog geen enkel idee maar ik hoop op een wonder.

Resoluut besluit de arts me op te nemen en aan een infuus met zoutoplossing te leggen. In sneltreinvaart krijg ik een luxe kamer toegewezen, met airco, t.v. en eigen toilet en douche. Uit het raam kijk ik op straat en zie Kenianen op de fiets en te voet passeren. Als enige blanke hier vanmiddag word ik met voorrang geholpen en ondanks dat ik me hartstikke ziek voel, heb ik last van de onrechtvaardigheid.

Aan personeel is in dit ziekenhuis geen gebrek; een meisje komt voor het eten en blijft bij me aandringen dat ik moet aansterken: rijst, mango en banaan. Ik voel me misselijk en krijg daartegen een medicijn dat helpt.

Een laborant komt langs om bloed af te nemen. De uitslag luidt: “een bacteriële infectie en uitdroging”. Naast de zoutoplossing krijg ik anti-biotica via het infuus.

De allerliefste verpleegster van de wereld stelt me gerust. Liz heet ze en ze is net als ik 43. Ze is zo ontzettend lief, streelt me over mijn wangen en veegt mijn tranen weg. Ze noemt me “dear en sweaty”. Liz vraagt naar mijn kinderen en vertelt over die van haar: zes kinderen heeft ze!

Haar man woont met de kinderen in het noorden van Kenia en omdat ze honderden kilometers bij thuis vandaan werkt ziet Liz haar gezin eens in de twee maanden. Ze heeft een brede lach en zegt dat ze vooral geniet van de twee weken vakantie per jaar die ze met haar kinderen doorbrengt.

Als het acht uur is zit de dienst van Liz erop en ze komt de nachtdienst aan me voorstellen. Liz laat haar mailadres achter, ik moet haar beslist laten weten hoe het met me is afgelopen. Drie verpleegsters die, naar zal blijken, achter de zusterspost voortdurend slapen. Niemand die nog in de gaten houdt of het infuus doorloopt, of vervangen wordt als het leeg is. Ik heb meegekregen dat ik om 23 uur nog een anti-biotica moest krijgen dus ik neem de regie in eigen handen. Laat elk half uur de wekker op mijn telefoon aflopen zodat ik de verpleging wakker kan bellen om hun ding te doen.

Ik krijg medicatie tegen de misselijkheid en hoofdpijn en ik heb ontdekt als ik niéts eet, mijn darmen rustig blijven.

Rond middernacht laat ik me terug naar het resort brengen door de chauffeur waar ik al zwetend een douche neem, me in schone kleren hijs en mijn koffer dichtrits (met dank aan Karin die hem ingepakt heeft). Om 2 uur verzamelt de groep van T4T zich bij de receptie van het resort. Iedereen komt recht uit zijn bed rollen, ik wankel op mijn benen zo recht vanuit het ziekenhuis.

Wat een schatten van mensen heb ik om me heen hier! GertJan, die me steeds voor de gek hield met mijn knalroze koffer ontfermt zich over me en belooft me dat ik me om die koffer niet druk hoef te maken. Ik zit voorin het busje en rijdt samen met de anderen door de hitte (ongelooflijk dat zelfs ’s nachts de temperaturen hier nog zo hoog zijn) naar Mombasa. De ferrie over en dan nog een stuk naar het vliegveld.

Ik ben doodop als we daar komen, voel dat ik moet spugen en alles duizelt om me heen. Stemmen die me vragen of het met me gaat? (nee, dus). Ik volg GertJan, dan hoef ik nergens anders op te letten. Iemand zegt dat ik moet drinken maar ik ben bang als ik dat doe, dat het er allemaal uitkomt. Hoe ik het doe weet ik niet, maar ik check in, houd me groot (als ze zien dat ik zo ziek ben, willen ze me niet aan boord!) en zak neer in de stoel bij de nooduitgang. De lange Keniaan naast me voelt aan dat ik niet in ben voor een gesprek en laat me met rust. Ik breng de vlucht deels door op het toilet waar de inhoud van mijn maag door het kleine wasbakje weggespoeld wordt.

Mijn hoofd is nat van het klamme zweet en ik vraag me bezorgd af hoe ik dit ga doen: een reis van 16 uur in totaal. Eenmaal op Nairobi volg ik de lange benen van Chris; niet nadenken. Lopen. Lachen tegen de douane-beambten. Niemand vraagt nog aan me hoe ik me voel en ik ben in mezelf gekeerd. Ik drink wat cola die ik even later weer uitspuug. In het vliegtuig worden stoelen geruild waardoor ik vlak bij de w.c. bij het gangpad zit. Ik neem de medicijnen in die ik meekreeg in het ziekenhuis en zak onderuit. Mijn ogen vallen dicht van vermoeidheid en als ik ze opendoe zie ik de wereld weer wat helderder. Met vallen en opstaan doorsta ik de lange reis; 8 uur van Nairobi naar Amsterdam. Ze hebben nog nooit zo lang geduurd.

Ik voel  wat ruimte om aan Karin te vragen hoe de zaterdag was. De groep Kenianen was zo verdrietig dat ik er niet was…. En Tenga en Mwamshenga kochten een cadeau voor me. Bij een gesprek over inspiratie geeft Tenga deze laatste dag aan dat ik degene ben die hem het meest inspireert….

Beetje bij beetje ga ik me iets beter voelen tijdens de vlucht en als het vliegtuig naar de slurf taxiet, zet ik mijn telefoon weer aan. De berichtjes van de Kenianen stromen binnen. Ze denken aan me, bidden voor me, en hopen me volgend jaar in maart weer te zien!

Natuurlijk gaat dat gebeuren (if God Wishes!) want wat het is met Kenia, dat weet ik nog steeds niet zo goed, maar als ik er ben kom ik altijd de juiste mensen tegen die me weten te raken.

Bij de bagageband neem ik afscheid van veel lieve mensen; Bachman die zijn kamer met me ruilde, GertJan die zich over mijn koffer ontfermde, Ria, Candide, Johan, Dick, Chris, Lisanne, Jan,  en al die anderen! En dan Wilma, Aad, Jan, Karin met wie ik alles kon en mocht delen.

We wachten bij de band en als Gods wonder komt mijn roze koffer als eerste voorbij. Voor de laatste keer tilt GertJan hem voor mij van de band en ik loop naar de ontvangsthal waar op mij gewacht wordt: Jan, Ben, Hans. Ik hou ze vast, knuffel ze, ruik aan hun haar en ben zo blij dat ik hen weer in mijn armen mag sluiten.

Lieve volgers van deze reislog: dank jullie wel voor de mooie reacties. Ze hielpen me door soms moeilijke momenten heen! In zo’n drukke week lukt het me (helaas) niet om jullie allemaal persoonlijk te benaderen maar ik wil jullie allemaal bedanken!!

XXX Christel.