Over een rode stofweg op weg naar Mwangulu

Om 7.30 uur vertrek ik uit het hotel. Ik heb vertrouwen in deze dag maar heb ook een klein voorbehoud. Ik herinner me nog zo goed de teleurstelling die ik in oktober voelde op de dag dat ik voor het eerst in mijn eentje op pad ging om te gaan coachen on the job. Ik neem me voor te volgen en niet teveel te leiden of sturen. De enige zorgen die ik me maak zijn mijn darmen. Net zoals eigenlijk alle andere headteachers komen ook mijn darmen in opstand tegen het grote klimaatverschil en dat gecombineerd met het voedsel dat voor ons toch anders is, maakt dat ik de nacht van zondag op maandag veel op het toilet heb doorgebracht (verdere details zal ik uiteraard besparen;-). Lang leve de loperamide want na het innemen van een flinke dosis ben ik de dag doorgekomen zonder problemen.

De chauffeur Mr. Francis kent de weg naar Mwangulu en vindt het ook geen probleem om Mr. Peter in Peranu op te pikken. Al tijdens de rit daarnaar toe (beschouw het gehobbel over de wegen maar als een flinke massage) vallen mijn ogen dicht. De lange dagen, hoge temperatuur, het volle programma, de korte nachten; ik begin het te voelen. De chauffeur wekt me als we in Peranu zijn. Waar is Peter? Ik bel hem en na twee pogingen neemt hij op; hij is onderweg en zal er zo zijn. In a minute kan in Kenia van alles betekenen en omdat ik niet weet of het hier veilig is besluit ik in de warme auto bij de chauffeur te blijven wachten. Toevallig staan we geparkeerd voor de inrit van een Primary School.Dat de tamtam net zo snel werkt als het mediaverkeer bij ons blijkt wel als een paar secondary pupils naar de auto komen lopen: Kunnen we u helpen? Komt u op bezoek bij onze school? Het oranje T4T shirt wordt hier herkend en als je het draagt gaan deuren voor je open. Na een praatje met de jongens over hun toekomst komt Peter aanrijden op zijn motor. De wegen zijn goed vandaag. Om half acht vertrok ik uit het hotel en al om negen uur zijn we in Mwangulu. Een verschil van een uur toen in oktober de wegen nat en modderig waren. Ik geniet van alles wat ik zie onderweg en kom ogen en oren tekort.

In Mwangulu aangekomen zie ik, net zoals vorig jaar, heel veel kinderen richting hun huizen lopen. Het is de eerste maandag van de maand en moeten naar hun ouders om geld te gaan halen. Er zijn (op verzoek van deze community) meer leerkrachten in dienst dan vergoed worden door de overheid en die moeten natuurlijk wel salaris krijgen. De headteacher voelt zich er niet prettig bij maar heeft geen andere keus. Gelukkig is het elke maandag markt en krijgen de meeste ouders voldoende inkomsten om de bijdrage te kunnen voldoen en druppelt in de loop van de dag de school weer vol. Met James en Peter breng ik een flitsbezoek aan de markt. James wil namelijk aan de slag!! De Masaai mensen die uit Tanzania komen om vee te verhandelen op deze drukke markt blijven er voor mij indrukwekkend uitzien.

Eenmaal op de school aangekomen herkennen kinderen en teachers me van de vorige keer en wordt er warm begroet! De deputy roept het team bijeen onder de shade, een comfortabele plek voor een teamvergadering.

James, die hier nu twee weken werkt, houdt voor het eerst een teamvergadering en dan meteen dus een interactieve, een nieuw fenomeen voor hen maar ook voor dit team. Na een introductie van de gasten en het uitdelen van de dropjes die ik meebracht stelt James voor te beginnen. Hij geeft het woord aan Peter die vervolgens gaat uitleggen wat de bedoeling is vandaag. Hé, dat had ik gemist? Wie is hier de headteacher? Gelukkig (?) geeft hij mij al snel het woord, ik zal de vergadering voortzetten. Ik wil niemand voor het hoofd stoten dus leg nog maar eens uit waarom ik hier ben, dat ik me zo welkom voel, dat ik vertrouwen heb in James en dat HIJ degene is die vandaag de interactieve vergadering gaat leiden, zoals hij bij de inleiding al vertelde. Hij geeft het doel aan (shared vision) en vertelt daarbij dat we vandaag een éérste stap gaan zetten, maar to reach 1000 miles, there has to be a first step. Hij benoemt dat hij het team in drie groepen wil formeren en vraagt het team mee te denken! Hoe kun je drie mixed groepen maken? Waar kun je dan op letten? Woorden als geslacht, onderbouw, bovenbouw, ervaring worden genoemd! Tadaaa…. In zo’n tien minuten zijn er drie groepen tot stand gekomen en wordt met tafels geschoven zodat de groepen aan het werk kunnen. Al tijdens het formeren komt de interactie op gang en de Kenianen hebben er duidelijk plezier in. Deze inleiding bleek voldoende ontspanning te geven en de mensen zich wat vrijer  te laten voelen om te spreken. In de kleinere groepen wordt driftig geschreven, gesproken en bevraagd. James sluit bij elke groep even aan en geeft zijn eigen mening. (bij de feedback kijken we hier even op terug; waarom koos hij voor déze rol?).

Na afloop presenteert een persoon uit elke groep de geïnventariseerde values en wordt de gemeenschappelijkheid opgeschreven.

En dan….. gaat James op het proces in!!! Hoe vonden jullie het om zo te werken? Wat gebeurde er? Wat was ons doel ook weer? Was dit effectief? Wat kunnen we een volgende keer anders doen? Hebben jullie feedback voor mij? De leerkrachten voelen zich vrijer om te spreken en durven ook werkelijk feedback te geven. Er zijn een aantal tips voor deze nieuwe headteacher:

Geef ons de volgende keer een agenda zodat we ons kunnen voorbereiden;

Bewaak de tijd, wij Kenianen kunnen soms lang praten…;

Denk na over de vertaling van dit papier naar de kinderen toe.

Een teamlid doet de suggestie om de stakeholders te betrekken bij de totstandkoming van de visie.

Kortom: ik ben trots maar wat nog veel belangrijker is: de Kenianen zijn trots, James is trots. Hij geeft zijn team grote complimenten en bedankt hen oprecht! En terecht!

’s Avonds evalueren we zoals gewoonlijk in het hotel en het is fijn elkaars verhalen te horen. We zijn hier met een fijne club mensen bij elkaar en ik voel me op mijn gemak. Gelukkig is er tussen de evaluatie en het eten nog een moment dat ik even kan skypen met Ben en Jan. Ze vertellen over hun rapport en ik laat hen zien hoe de plaats eruit ziet waar ik slaap. Wát een uitvinding! Ik vind het zo fijn en heb het zo nodig om contact te hebben met thuis. Jullie lieve reacties op mijn weblog helpen daar erg aan mee!

Lieve groeten, Christel