Schakelen en nog eens schakelen.

4 maart 2014 - Mombasa, Kenia

Vandaag vertrek ik naar Bodo. Met Tom die mij er keurig en vlot naar toe zal brengen. Ik noem hem Tom Tom en hij lacht, hij is zelfs beter dan een Tom Tom zegt hij! Hij heeft nog gelijk ook, want geen enkel navigatiesysteem zal de weggetjes herkennen die wij inrijden om een school te bereiken. Gelukkig regent het niet, anders had ik vandaag heel erg zeker een probleem gehad.

Als ik bij de Compound aankom, is het hek van de school dicht. Niemand komt ernaartoe om het te openen en Tom en ik lopen om het gebouw heen, het is helemaal afgezet met een hek. Uiteindelijk loodst iemand ons naar binnen die mij een hand geeft: de leerkracht van Std. 8.

dag 5 foto 3Hij verontschuldigt de headteacher, die op en neer naar Ramisi is om een probleem op te lossen?! Even ben ik uit balans en vul ik van alles in (wat ik natuurlijk niet moet doen!!)

De leerkracht neemt me mee in het kantoor van de headteacher en gaat tegenover me zitten. Hij lacht en kijkt me vriendelijk aan: “So we sit and wait here till the headteacher is coming back.”

Okee….

Nee, voor mij niet okee.

Geen idee hoe lang dat nog kan duren en het idee om hier zwijgend in een kantoortje te zitten benauwt me.

Ik vraag (brutaal, ik weet het) of ik een rondleiding kan krijgen en na wat geaarzel (I’m not sure if i’m allowed to) wordt ik meegenomen langs de klassen.dag 5 foto 1 Langs ja, want std. 4 to 8 hebben mid-term exams. Alle klassen maken de hele dag toetsen! dag 5 foto 2In de hele zone! In alle deuropeningen zitten leerkrachten te bewaken of de kinderen niet afkijken en overal wordt hard aan de toets gewerkt. Uiteindelijk zit een kijkje in Std. 1,2,3 er nog in! En zie ik aardige klasomgevingen, met niet al te veel kinderen opvallend genoeg. Ik weet niet wat het is maar de sfeer is wat “tam”, somber. Ik weet niet wat ik ervan moet denken.

We lopen weer terug naar kantoor en daar zit ineens bij de ingang: Mr. Oruko!! Ik ken hem van de tweede course in 2011-2012 en hij herkent mij ook meteen. Hij is hier via een project (intervisie).We praten en hij geeft me een goed gevoel. Ik ben blij dat hij hier is. Hij vraagt naar Aad, ja die is ook in Kenia en wat later komt hij een handgeschreven brief voor Aad brengen. Ja, natuurlijk breng ik die hem!

Oruko overtuigt Mwamshenga (die inmiddels gearriveerd is) ervan om de headteachers course serieus te volgen want het is een erg goede opleiding.

Mwamshenga is onzichtbaar verschenen. Hij is gewoon in één keer daar en neemt me mee naar zijn kantoor. Hij laat me een plan of Action zien voor de komende 6 maanden. Dat verrast me in positieve zin, het is een opdracht voor aankomend weekend en hij heeft hem al gemaakt! En weer moet ik schakelen.

Mwamshenga praat verstaanbaar, ik hoef hem slechts een paar keer te vragen luider te spreken. Ik complimenteer hem erom en hij zegt dat hij het doet omdat hij dat van mij moest (okee, blijkbaar was ik erg direct afgelopen weekend? Hoezo coachen?)

We voeren een gesprek over de KCPE scores en ik vraag hem hoe het komt dat de school in 2011 zo’n goede score had en sindsdien niet meer. Mwamshenga vertelt dat dat het jaar was dat hij als headteacher begon op deze school. Hij ging ’s avonds het dorp in met een stok, om zich ervan te gewissen dat de kinderen hun huiswerk maakten en op tijd gingen slapen. Ik word er stil van en hij vertelt verder. De hele community keerde zich tegen hem en kreeg een hekel aan hem. Op een dag kwam een vriend langs om te zeggen dat de community van plan was Mwamshenga  “te grazen te nemen”. Hij stopte toen onmiddellijk en ging niet meer ’s avonds het dorp in.

Dussssssss zegt hij: zijn mijn KCPE scores onvoldoende.

Ik zwoeg en werk maar hij blijft de oorzaken buiten zichzelf en buiten de school en het team leggen.

Pfff ik zit hier keihard te werken en besef: dit is niet de bedoeling.

Als hij voor de zoveelste keer gestoord wordt (het lijkt wel een zoete inval in het kantoor) besluit ik het anders te gaan doen.

 

We zijn weer alleen en hij kijkt me aan.

Ik vraag wat hij wil dat ik kom doen en ook of hij zijn spullen van de cursus heeft, met zijn aantekeningen voor deze week (wat was je van plan?)

Hij kijkt me uitdrukkingsloos aan en ik wacht. Met de tenen krom in mijn slippers wacht ik.

Hij gaat op zoek en tovert wat spullen van de cursus tevoorschijn. Maar ondertussen is hij aan het bellen, mensen te woord aan het staan en ik vraag hem als we weer alleen zijn: “Heb je überhaupt tijd om vandaag samen te zijn met mij en te werken aan de opdrachten?”

Ja, natuurlijk heeft hij tijd, en het spijt hem dat hij zo druk is. Dus ja, graag aan de opdrachten beginnen.

Hij is zo passief en komt nergens mee dat het me een ongemakkelijk gevoel geeft en ik in de valkuil trap om hem een suggestie te doen (ik moet echt iets, anders word ik gillend gek).

Een klassenbezoek? Ja, dat is een goed idee! Ik probeer hem de theorie uit te leggen over feedback geven maar echt, hij snapt er helemaal niks van. Ik moet 10 stappen terug en besluit hem een goed voorbeeld te geven. We gaan sámen op klassenbezoek. Ik doe het gesprek. Jij kijkt. En dan doe jij een ander gesprek!

Hij komt met uitvluchten! Alle kinderen hebben toetsen dus we kunnen niet storen. Ik zeg dat de jongste kinderen er zijn maar hij zegt dat die niet tellen (schakelen Christel, schakelen!).

Ik zeg hem dat een klassenbezoek ook daar mogelijk is en dat ik het zal laten zien.

Weer een uitvlucht: ik spreek geen Swahili dus het is voor mij niet mogelijk de les te volgen.

Na een stroef gesprek gaan we de klas in, waar de juf (die Engels spreekt en Engelse les geeft) het woord POT en CUP aan de kinderen leert. Wat een traagheid in deze les. Eén kleine oefening in het schrift duur 30 minuten en ik ben aan het piekeren over positieve feedback.

 

Okee. Tijd voor het feedbackgesprek. Ik vraag of de juffrouw mee mag naar het kantoor maar nee, het gesprek kan (en zal) gewoon in de klas gevoerd worden. Geen probleem want de kinderen verstaan het toch niet (schakelen Christel, schakelen).

Als we zitten en ik wil beginnen loopt Mwamshenga (die gedurende de observatie met zijn telefoon bezig was) weg, de klas uit.

De juf kijkt me lief aan maar ik zeg haar dat het gesprek niet kan beginnen zonder Mwamshenga en ik ga naar hem op zoek. Ik voel me verloren rondlopen en wat teachers zorgen dat de headteacher weer opgetrommeld wordt. We voeren alsnog het gesprek maar Mwamshenga haakt af halverwege, hij is met zijn telefoon bezig en loopt weg.

Ten opzichte van de juf kan ik het niet maken dit gesprek niet af te maken en ze formuleert wat ontwikkelpunten voor een volgende les. Ze geeft me dankbaar een hand en zegt dat ze heel veel van me geleerd heeft. (ja zij wel, denk ik;-)

 

Ik zoek Mwamshenga weer op en vraag of ik hem feedback mag geven op de ochtend tot nu toe? Ja dat mag….

Ik zeg dat hij afgelopen weekend zichzelf een ”Helper “ noemde. De valkuil daarbij kan zijn dat je alle problemen van anderen wilt oplossen. Het valt me op dat hij 100 dingen tegelijk doet en hij het dan allemaal niet met aandacht kan doen. Dat is onmogelijk.

 

Hij maakt 100x excuus. Ik heb gelijk. Maar hij heeft wel opgelet (en dan legt hij de theorie van feedback geven uit, huh?? Schakelen, schakelen).

 

Er zijn mensen uit de community bezig om het hek om de school af te breken zegt hij en hij moest de politie bellen om het op te lossen. Er is ruzie over een stuk land waar hij jonge bomen heeft geplant.

dag 5 foto 4

Ik schaam me dat ik hem (inwendig) veroordeeld heb en ga in op zijn uitnodiging even naar het strand te lopen (het is te zien vanuit het kantoor). Op het strand van de indische oceaan vraag ik of hij zo meteen zelf een feedback gesprek ( na klassenbezoek) gaat houden. Helaas is dat niet mogelijk (zucht)want de ECD is vanmiddag vrij en de bovenbouw maakt toetsen.  Donderdag gaat hij het doen en ook gaat hij donderdag een staffmeeting houden over complimenten geven.

 

We draaien om en lopen terug naar school. Ik zie een heleboel mannen aan het werk. Zij zijn het hek aan het neerhalen en Mwamshenga zegt dat dit hem zo heeft bezig gehouden. Hij moet ingrijpen en de chairman en nog wat andere mensen zitten op hem te wachten. Er moet spoedoverleg komen vanmiddag.

Slik.

Hij maakt opnieuw 1000x excuus en ik zeg dat hij dát niet hoeft te doen. Maar dat het handig zou zijn als hij gewoon aangeeft wat er aan de hand is. Maar zegt hij op zijn beurt: jij bent mijn gast, dat zou toch niet beleefd zijn? Hij vraagt of ik donderdag terug kom en belooft me dat hij dan tijd heeft voor mij!

Ik ben nu al blij dat Tenga donderdag ook meegaat naar Bodo. Benieuwd wat er dan gaat gebeuren.

 

Verward stap ik in bij Tom. Ik ben uit balans gebracht vandaag. Ik weet het even allemaal niet meer.

Maar….. ik blijf overeind en dwing mezelf in de auto te denken aan de positieve dingen die ik zag: het strand, de oceaan, een paar leerkrachten met een big smile, de vrouwen die het zo fijn vonden te horen dat ik een headteacher ben, de kinderen die buiten op de stoep met krijtjes sommen maakten.

 

Het was een hele bijzondere dag en om 14 uur (veel vroeger dan ik zou wensen) ben ik terug op het resort. Uit balans.

Foto’s

8 Reacties

  1. Anneliek:
    4 maart 2014
    Hé Christel, wat een verhalen weer. Prachtig zoals je ze weer omschrijft. Maar wat een verschil zeg, gisteren ("topdag") en dan vandaag een dag die weer een heel ander beeld geeft. Mensen die wel wíllen leren maar zoveel andere, bijkomende problemen hebben. Pff.... wat een indrukken.

    Blijf aan jezelf denken, neem dan nu maar ff de tijd om te rusten nu je toch, vroeger dan gewenst, terug bent in je hotel.
    En dan morgen: nieuwe dag, met frisse moed weer coachen, want dát het er wel degelijk toe doet waar jullie mee bezig zijn is me inmiddels wel duidelijk geworden door al je verhalen!!
    "T4T matters, that's for sure!! Go for it girly !!"
  2. Paul:
    4 maart 2014
    En zo gaat dat dan!
    Lessen in loslaten, schakelen, NIVEA, HET laten en zijn, zien wat er wel is, enz. enz.. Leren ligt buiten de confort zone en Afrika laat je dat ervaren. Op naar een nieuwe balans collega. Weer een nieuwe balans!!
    Succes en 'geniet ervan'.
    Paul
    Paul
  3. Kees:
    4 maart 2014
    Hoi
    Ik herken veel gedrag van Salim.
    Van goede wil maar ook afwezig.
    Ze moesten die telefoons afpakken op zo'n dag.
    Jij hebt ook weer veel geleerd.
    Maar ik proef ook wat ik voelde: hij had zoveel meer gebruik kunnen maken van de aangeboden hulp en tijd.
    Ben benieuwd naar donderdag. Succes!
  4. Elna de Laat:
    4 maart 2014
    Hoi Christel,
    Ik had i.v.m. carnaval ( je kent me) nog helemaal niets van je reisverslagen gelezen. Nu ben ik er even echt voor gaan zitten en ze zijn zo de moeite waard. Zoals jij mensen, situaties beschrijft, zo mooi zo gedetailleerd. Zelfs de worsteling die je meemaakt als je weer moet schakelen, kan ik bijna voelen. Ik wens je in elk opzicht nog hele goede dagen in Afrika en dank je wel dat je jouw ervaringen met ons wilt delen.

    Groetjes Elna
  5. Margo:
    4 maart 2014
    Hallo Christel,
    Wat een pracht verhalen heb je over de afgelopen dagen geschreven en wat kan ik me voorstellen dat die tenen van jou af en toe in de slippers krullen!
    Ik kijk al uit naar je volgende verhaal.
    Succes met je werk daar en pas ook goed op je zelf (gezondheid!)
    hartelijke groet, Margo
  6. Elly van Dooren:
    5 maart 2014
    Ha Christel, wat een verhaal over Mwamshenga. Dus ook in Afrika zijn schooldirecteuren duizendpoten die ooit door de waan van 'hun' dag opgeslokt worden door allerlei zaken die primair niets met het onderwijs te maken hebben. Ook al moest je constant schakelen, toch weer een ervaring/leermoment (over valkuilen) in je rugzak erbij. Hopelijk heb je het even van je af kunnen zetten, zodat je vandaag weer open kunt staan om nieuwe dingen te gaan ervaren.
    Succes en pas goed op jezelf!
    groetjes, Elly
  7. Wilma Vogels:
    5 maart 2014
    Weer echt genoten van je verhalen en het verschil met hier is toch wel heel groot en daar zal jij ook nooit aan wennen denk ik. Wij blijven toch altijd bij effe dit en effe dat snel doen maar in Kenia hebben ze alle tijd en dat is moeilijk voor ons Nederlanders. Groetjes.
  8. Mariska:
    5 maart 2014
    Het valt niet allemaal mee. Ga door, je vindt er wel iets op. Succes Mariska.