Kenia; het voelt als thuiskomen!

Op 1 maart is het dan zover, de reis gaat beginnen! Om 5.45 uur Wilma ophalen, 6.38 uur de trein in Den Bosch, 8.00 uur op Schiphol en na drie kwartier vertraging om 11.15 uur de lucht in: op weg naar Kenia, naar Peter, naar de andere headteachers, naar James die ik ga ontmoeten. De ontmoeting op Schiphol voelt goed! De groep is groot (in totaal vertrekken er 42 mensen:  leerkrachten uit primair en voortgezet onderwijs en dus ook “ons” clubje van 8 directeuren) Tot een half jaar geleden kende ik er niemand van, maar zo voelt het niet merk ik verwonderd op.

Na een rustige vlucht waarin ik eindelijk toekom aan het doorlezen van de theorie en het lesprogramma, stappen we in Nairobi uit en voelt de lucht als een warme föhn die me omarmt. De vlucht naar Mombasa verloopt probleemloos en op de airport daar worden we verwelkomd door Mia Mollée en staan keurig de busjes klaar om ons naar het hotel te brengen. Op de veerpont stappen we even uit en geniet ik van de geur, er is geen twijfel mogelijk: dit is Afrika! En dan eindelijk om 1.30 uur komen we aan in het hotel. Na een welkomstdrankje en hapje ga ik naar mijn kamer om mijn koffer uit te pakken. Ik sms nog even met Minèt en op haar advies ga ik toch maar om 4 uur mijn bed in. Ondanks het feit dat ik stijf sta van de adrenaline, val ik als een blok in slaap en had ik twee wekkers nodig om ervoor te zorgen dat ik op tijd aan het ontbijt zit.

Ik loop mijn kamer uit, ontdek dat Petra op de kamer naast de mijne slaapt, en loop samen met Wilma langs het strand richting ontbijt. Het geluid van de Indische oceaan maakt indruk (en wij op de beachboys;-) en de zon brandt, ondanks het vroege tijdstip, fel op mijn huid.

Met 5 leerkrachten, die nooit eerder hier waren, bezoeken we twee primary schools in de buurt. Het doel? Acclimatiseren en een indruk krijgen van hoe het Afrikaanse onderwijs eruit kan zien. Kán zien, want de scholen die ik vandaag zie zijn een stuk rijker dan de scholen van “mijn” directeuren. Hoe verder je bij een stad vandaan bent, hoe minder middelen en inkomsten er zijn.  De grootste klas die ik vandaag zie telt “slechts” 71 kinderen. Ik zie deuren en ramen (tralies) in alle klaslokalen dus leerkrachten kunnen hier zorgen voor een rijke leeromgeving. De boel kan op slot en dus kan er ’s nachts niet geroofd worden. Ik zie prachtige zelfgemaakte wandplaten, kleiwerkjes, letters en cijfers in de kleutergroepen, winkeltjes waarin gerekend wordt en kleurrijk rekenmateriaal (beschilderde stenen, maiskolven en stokjes). Bevlogen leerkrachten die vol vuur over hun werk vertellen en kinderen die ons verwelkomen met lachende ogen en zingende monden. Ik vind het prachtig, ik geniet! Volop! Tot in mijn tenen. En zoals Tamara omschrijft: ik heb spierpijn in mijn kaken, de lach gaat niet meer van mijn gezicht! Ik zie een waterpomp, een foodprogramm en een keuken waar grote pannen met mais en bonen worden klaargemaakt. Ik ontmoet, verrassend genoeg, Mdm. Mishi Dolla! Ze blijkt op de Mwachema school te werken. Bij het begin van dit schooljaar (wat hier start in januari) heeft de inspecteur besloten dat ze overgeplaatst wordt naar deze school. Een Keniaanse headteacher werkt gemiddeld zo’n 3 jaar op een school en wordt dan overgeplaatst. Inspraak hebben ze daar niet in; er wordt gekeken welke kwaliteit op welke plek nodig is. Mdm. Mishi heeft een opdracht op deze school die er qua gebouw en organisatie prachtig uitziet; De resultaten moeten omhoog en omdat ze bewezen heeft op de Tiwi school dat ze daar goed in is, moest er geruild worden van plek. Geen probleem voor haar, gelukkig is de school vanaf thuis te bereiken en kan ze elke avond haar kinderen een uurtje zien.

De leerkrachten die me vergezellen kijken hun ogen uit, overwinnen al snel een drempel en durven vragen te stellen en contact met kinderen te maken. Zelfs de vogeltjesdans wordt geleerd.

’s Avonds bereiden we met onze groep het lesprogramma van het weekend voor. De komende twee dagen staan in het teken van onderwijskundig leiderschap en resultaat gericht onderwijs. Maar eerst moet er nagedacht worden over een missie en visie. Ik vind het fijn hier met dezelfde interessante dingen bezig te zijn als op ’t Ven en zoek steeds de verbinding (wat niet moeilijk is). We hebben elkaar veel te brengen denk ik. Van Peter ontvang ik een sms waarin hij vraagt of ik Kenia heb bereikt. En ja, gelukkig heeft God het me gegund, ik ben er! En we kijken beiden uit naar onze ontmoeting morgen. James, mijn nieuwe coachee blijkt niet meer in Gugu te werken maar is Samsons opvolger op de Mwangulu school. Ik ga dus weer gewoon terug naar “mijn” twee scholen! Naar het Masaai gebied nabij de grens van Tanzania. Gezien het droge weer zal ik de scholen zeer waarschijnlijk kunnen bereiken.  Nu naar bed, morgen naar Forest Lodge waar ik ze allemaal weer zal zien; de deelnemers aan de Headteachers course!! Ik merk aan iedereen hier dat we erg uitkijken naar het weerzien!

Afrika- Kenia; het voelt als thuiskomen!