Contrast

Op deze tweede ochtend word ik wakker om 6.11 uur. Ik denk direct aan de grote contrasten die hier te zien zijn en me het gevoel geven; hier klopt iets niet. De verwondering over de grote verschillen is groot.

Omdat het nog vroeg is heb ik nog even de tijd om eindelijk de omgeving van het hotel te verkennen. Met de camera bij me schiet ik plaatjes die in schril contrast staan met wat ik vrijdag hen gezien. Alsof ik ook alleen maar dát kan zien. Ik leg 200 (€ 2) shilling fooi voor de schoonmaker op mijn kussen. Het is gebruikelijk de chauffeur van ons busje dat bedrag te geven en de kruier kreeg 100 shilling. Het voelt decadent om iemand je koffer te laten brengen maar omdat het zijn inkomen is doe ik het dus toch. De schoonmaker vouwt met veel respect mijn T4T shirt op en legt het keurig op een stoel. Wetende dat een PTA leerkracht (Parents Teacher Association) betaald moet worden door de ouders en na een maand werken met kleuters 600 shilling krijgt kan ik niet anders dan daarmee moeite te hebben. Overigens verdient een government teacher ook hooguit € 40 per maand. De verhoudingen zijn voor mij op dit moment zoek en verwarren me.

Als je na een dag scholenbezoek terugkeert op het resort is het contrast gigantisch. Hier wordt het gras besproeid met water terwijl een half uur verderop kinderen dorst hebben. (Gelukkig regent het hier tot nu toe elke dag). Over die regen klagen de toeristen hier op het luxe resort. Vermoedelijk hebben zij geen scholen bezocht waar, zoals diehard Aad vertelde, de lessen moeten worden stilgelegd vanwege de herrie op de metalen platen die het dak vormen van een school. Hebben zij niet gezien hoe vervolgens alle kinderen naar buiten hollen om dolgelukkig en dankbaar elk bakje wat ze kunnen vinden gebruiken om de Zegen op te vangen. En dan hier zwembaden vol schoon water met uitzicht op de Indische oceaan. Last, last van het contrast. Als je een schone handdoek wilt gooi je de vorige op de grond?! Drie restaurants met buffets en heel veel personeel tegenover schoolkinderen die hun vingers aflikken bij de maispap die voor hen op school uitgedeeld wordt dankzij een food-program; dé motivatie voor ouders om hun kinderen naar school te sturen. Immers ze krijgen er eten. In mijn kamer een onbeslapen bed en ik ontmoet vandaag de headteachers die soms vanwege de regen een zware en lange reis moesten maken en daardoor te laat kwamen. Wegen van asfalt leiden naar het resort maar naar het Keniaanse conferentieoord (stel je er niet al te veel van voor) leidt slechts een hobbelige zandweg vol gaten. Toeristen dingen af op sleutelhangers van 100 shilling! Personeelsleden in het hotel tref ik bij het ontbijt en diner.

Een jongen die ik erover spreek vertelt trots dat hij in opleiding is in het hotel. 's Morgens maakt hij schoon en daarna loopt hij stage achter de bar. Dagen van 7 tot 22 uur. Hij heeft een brede lach en is dankbaar voor de kans doe hij krijgt. In dit resort heeft elke gast zijn eigen toilet en douche. Op scholen is er met geluk "sanitair" dat door de kinderen wordt schoongemaakt voor schooltijd. Op het resort staat elke 10 meter tuinverlichting maar veel ouders van leerlingen hebben thuis geen stroom. Rondom het hotel loopt bewaking. Op scholen zonder ramen wordt ingebroken en niemand grijpt in.

Ik maak foto's en voel me toerist maar ben zo bang dat de beelden van mijn netvlies verdwijnen. Het is te veel om op te slaan. Ik weet wel dat dankzij de hotelgasten waarvan ik er nu één ben veel Kenianen werk en dus inkomen hebben. Ik vind het fijn dat ik aan het einde van de dag veilig kan eten zonder de angst er ziek van te worden, de wc te gebruiken, even lekker Nederlands te kunnen praten. Maar toch ik heb last, last van het contrast.

Veel groeten van Christel