Soms doet leren pijn maar toch is het fijn.

Met het busje komen we aan op Forest Lodge waar de directeuren hebben overnacht. Zij wonen allemaal te ver om naar hun huis te kunnen reizen dus als we aankomen zijn zij al daar. En ze zitten in de startblokken!

Mwanarushi benadert me en moffelt iets in mijn hand; een klein pakje in een zwart plastic zakje: “Yesterday you told me I smell so good, so now I give you this little present, but you don’t open it up untill you left here!!!”

Het blijkt later een flesje parfum te zijn, wat een schat is het toch ook!

Tenga loopt naar me toe en heeft vragen over zijn huiswerk (ik had hen gevraagd een start te maken met hun Plan of Action for the next week).

Wat een fanatisme! Hij sleept Mwamshenga erin mee, die van zichzelf terughoudender, meer ingetogen en gesloten is. Ook kan ik hem maar heel moeilijk verstaan. Hij praat echt zo zachtjes dat ik hem na elke zin twee keer om herhaling moet vragen. Ik besluit dat ik vandaag ga zoeken naar een manier en moment om het ter sprake te brengen.

Eerst maar eens vertrouwen winnen en voldoende relatie opbouwen om überhaupt feedback te gaan geven.

Gelukkig heb ik een mooie binnenkomer! Kees (met wie ik hier eerder was) stuurde me gisteren een foto van de workshop afgelopen oktober. Mwamshenga was in zijn groep en Kees bezocht zijn school. Ik laat Mwamshenga de foto zien en hij is erg verbaasd!!! Ken ik Kees? Is Kees een vriend van mij? Of ik hem heel veel groeten wil doen? Ja natuurlijk (bij deze Kees! En erg bedankt voor de foto, hij hielp me om op een andere manier het contact te kunnen maken!) En Kees, je leest dit vast: wil je me een foto appen van jezelf? Mwamshenga wil je graag weer even zien!

Het ijs is weer wat ontdooid en dankzij het enthousiasme van Tenga lukt het me om Mwamshenga te betrekken bij de stappen die we zetten. Ik heb er Tenga (man, wat snapt die het allemaal!!!) hard voor nodig.

We spreken vandaag over communicatie, geven van feedback, en de quinn rollen. En dan is daar DE opening waar ik naar zocht!!!!

Tenga is een initiatiefrijke man (helemaal waar!). Dat is zijn core quality. Zijn pitfall? Teveel ruimte nemen. Zijn uitdaging? Anderen ruimte geven en naar hen luisteren!!!

Zijn allergie? Passieve mensen!

Mwamshenga is een helper, en ook een luisteraar. Dat is een kwaliteit! Zijn valkuil? Teveel aan de ander overlaten. Zijn uitdaging? Ruimte nemen en je stem laten horen! Zijn allergie? Prominent aanwezige mensen die initiatief nemen.

TADAAAAA!!!! Jeujjjjjj!!!! Ik moet oppassen dat ik niet bijna van mijn stoel stuiter. Deze mensen zijn niet voor niets bij elkaar gebracht benoem ik. If God, oh nee Allah, wishes!  Zij hebben gigantisch veel van elkaar te leren! Ze boffen enorm! Ineens zie ik het zelf ook! En doordat ik me makkelijker met Tenga kan identificeren, zag ik de kwaliteiten van Mwamshenga onvoldoende.

Ik benoem hun beider kwaliteiten (pas de stool of confidence met hen toe) en dan voel ik hem: de ruimte om aan Mwamshenga te zeggen dat ik er last van heb dat ik zo vaak moet vragen of hij luider wil spreken. Ik geef hem eerst complimenten voor zijn luisterhouding, voor zijn goede uitspraak, zijn correcte Engels. Alleen het volume… Echt ik word er helemaal gek van.

En als Karin langs komt bij onze tafel valt het haar op: hij praat al een stuk luider dan gisteren (echt, geloof me, het mag nog veeeeeeeeeeeel harder, maar okee…. Er is verbetering!!) En dat kleine succes vier ik dan toch!

We sluiten de dag af met een plan of Action. Ze laten beiden zien dat ze het begrepen hebben vandaag!!!

We houden het klein, dus Tenga gaat oefenen een betere luisteraar te zijn deze week en meer complimenten te geven, te vragen om feedback. Hij organiseert gesprekken met leerkrachten en gaat een stafmeeting houden.

En Mwamshenga? Die gaat oefenen LUIDER te spreken (met een lach zeg ik dat hij zaterdag keihard zal schreeuwen op de celebration) en ook om minder te helpen en meer te coachen!!!

Vette winst, echt ik ben dik tevreden.

Geweldig leuke dag gehad, met ook nog leuke energizers tussendoor. Het oefenen van namen, pfffff het is een uitdaging dat kan ik vertellen!

We mochten in contact komen met de Kenianen!!! Opnieuw!!

Ik maak foto’s van deze prachtige mensen en zeg tegen Mwanarushi dat Paul thuis verdrietig zit te wezen dat hij er niet bij kan zijn. Ook zij is verdrietig dat ze Paul niet ziet, en Fatuma en zij poseren nog een keertje extra. Speciaal voor jou Paul!!!

Morgen naar Gazi!!!!

Dinsdag en Donderdag naar Bodo.

En vrijdag naar Gazi weer.

Ik heb er zin in, ben er weer aan toe! De scholen in, kinderen en leerkrachten zien!

Wat heb ik geluk! Dat ik hier mag zijn om dit allemaal mee te maken maar ook….

Om opnieuw te leren van en over mezelf.

De confrontatie met mezelf aan te mogen gaan, ook al gaat dat soms met pijn gepaard.

Het is hier fijn!