Afsluitende dag in Ukunda

In de Forest Lodge is het op onze laatste zaterdag een dag vol bedrijvigheid. In dit "conferentiecentrum" zijn verschillende groepen die bijeen komen. De groep leraren die afgelopen week aan de workshops deelnamen vieren hier hun Celebration: optredens van Keniaanse en Nederlandse leerkrachten kleuren hun dag en onderstrepen dat je succes moet vieren! Er is ook een dansgroep uit de sloppenwijk van Nairobi overgekomen en zij swingen de pan uit.

 Wij pikken er nog net het laatste stukje van mee want onze ochtend is gevuld met het begeleiden van de Keniaanse headteachers die een Plan of Action voor de komende zes maanden maken. Ze hebben deze week teamvergaderingen gehouden over missie, visie en gap analyses; dit alles in het kader van de module Educational Leadership. Vandaag denken ze na over de vertaling naar leerkrachtgedrag en er wordt smart omschreven welk gedrag hun leerkrachten moeten laten zien om te komen tot verbetering van hun speerpunt. Er worden kijkwijzers gemaakt en klassenbezoeken gepland. Helaas hebben we net te weinig tijd om het tot in detail te kunnen bespreken maar ik beloof Peter en James dat ik ze per mail nog feedback kan geven. Peter is waarschijnlijk eind maart in de gelegenheid om te mailen maar James ziet voorlopig geen kans. Ik heb vertrouwen in mijn coachees dat ze de komende maanden serieus aan de slag gaan met hun ontwikkelpunten en ben benieuwd naar de stappen die ze gaan zetten in dit proces. James en Peter benadrukken bij de evaluatie nog maar eens dat ze toch echt graag mij in oktober weer terug willen zien en ik laat het open. In elk geval neem ik afscheid waarbij ik er vanuit ga dat ik zo ooit, ergens terug ga zien en weer ontmoet.

Bij de gedachte dat ik zo nooit meer zou zien, zou de emotie de overhand gaan nemen. Dat is heel zeker! Ik word omhelsd en gekust en mijn beide handen worden niet meer losgelaten door hen. Ook van de andere directeuren wordt afscheid genomen en dat gaat gepaard met knuffels, handgeklap, gods zegeningen en veel kussen. Wat mochten wij deze week weer dichtbij komen, bij deze Kenianen. Ik bewonder hun kracht, moed, betrokkenheid, leergierigheid, open houding en vooral de manier waarop ze ons toelieten en vertrouwden! De Kenianen blijven nog even in Forest Lodge waar ze een lunch krijgen aangeboden, ze zullen dan eindelijk naar hun families gaan (die ze vorig weekend ook al moesten missen) per motor, mattatu, te voet of bus. Velen van hen moeten uren reizen voor ze hun kinderen weer kunnen zien. De Nederlandse coaches stappen in de hete mattatu naar Diani Beach waar we nog even kunnen douchen en ons klaarmaken voor de lange reis.

Aan het einde van de middag worden we opgehaald en lukt het ons om met 8 mensen en onze bagage in een kleine mattatu plaats te nemen. De chauffeur klimt behendig op zijn blote voeten op het dak en bindt onze koffers stevig vast.

Op weg naar Mombasa. Ik heb de stad niet eerder bij daglicht gezien en kijk mijn ogen uit in deze wereldstad waar schrille contrasten zichtbaar zijn. Het is druk, warm en op de veerboot staan echt honderden mensen opeen gepakt om de overtocht te maken van of naar Mombasa. Vele blote voeten betreden de boot en ik verwonder me over het feit dat er zoveel mensen op passen. Als we langs de vuilnisbelt rijden word ik gewezen op de hutjes en dozen waarin mensen leven. Ze zoeken dagelijks naar spullen en voedsel om van te leven, het lijkt een wijk op zich.

Op het vliegveld laten we onze souvenirs stevig inpakken en zijn we in een mum ingecheckt, dat wil zeggen nadat we twee keer onze laptops, ipads, schoenen, riemen, laarzen, fotocamera's, portemonnees, horloges etc. uit en af hebben gedaan. Wat een gedoe dat vier maal te moeten doen (2 keer op Mombasa en 2 keer op Nairobi airport).

De vlucht naar Nairobi laat niet lang op zich wachten en in een uur tijd vliegen we in het pikdonker naar de hoofdstad waar, zo zal later blijken, precies op deze dag een aanslag werd gepleegd. Gelukkig krijgen we er niets van mee.

In Nairobi merk ik op dat voor de incheckbalies ineens niet meer de grote meerderheid zwart is maar zie ik veel blanke mensen die zich opwinden over de controles, de lange wachtrijen en de formulieren die elke passagier moet invullen. De Kenianen ogen een stuk relaxter.

We vliegen met KLM en dat betekent dat we tijdens de reis een filmpje kunnen opzetten of naar wat muziek kunnen luisteren. Ik val af en toe in slaap maar stap vermoeid het vliegtuig uit waar mijn schatten op me staan te wachten! De vermoeidheid voel ik niet meer en ik omhels en kus. Thuiskomen voelt weer erg fijn. De rest van de dag kom ik door met opruimen, wassen en me voorbereiden op het werk wat weer komen gaat natuurlijk. De cultuurshock die me in oktober overviel toen ik landde in Nederland is nu gelukkig minder heftig. Wel verbaas ik me over de dagelijkse dingen die me eerder niet opvielen. De stapel post, de was- en droogmachine die hun werk doen, de verwarming die ik lekker hoog zet (wát een temperatuurverschil) en de koelkast die al heel lief gevuld klaarstaat met vers eten en drinken.

Mijn reis zit er weer op, het eerste smsje uit Kenia is weer ontvangen en James shrijft er heel optimistisch in: see you in oktober! Ik laat het nog open maar voor mij staat vast: het kan niet zo zijn dat dit mijn laatste keer Kenia was... Er komt een ooit....

Dankjewel aan de lieve mensen om me heen die met me meeleefden en het mogelijk maakte dat ik deze ervaringen kon ondergaan! Dankjewel lieve volgers voor jullie betrokkenheid en de geplaatste reacties, die deden me erg goed op de grote afstand!

Asante Sana en Kwa Heri!

Christel