Dag 10: Afsluitende dag met de Kenian Headteachers en Coaches

Op deze zaterdag kunnen we een soort van “uitslapen”! Pas om 8.30 uur brengt het busje ons naar Ukunda. Vandaag sluiten we gezamenlijk het programma af op de school van Mwanarusi.

Mwanarusi is een ondernemende vrouw die het goed voor elkaar heeft op haar school. Nu is het ook wel zo dat scholen die dichter bij een stad liggen veel meer Government teachers heeft dus dat is een groot voordeel. Maar daarnaast kun je aan alles zien dat het een goede onderneemster is. Er zijn schommels en een glijbaan en haar kantoor is voorzien van een echte bureaustoel en er liggen tafelkleedjes waar “bloemen” op staan. Op de vloer ligt zeil. Ik ben er van onder de indruk. Er is ook een computerlokaal (met stroom dus!), een gift van een Duitse sponsor in het verleden die helaas niet helemaal gepast is. De computers doen het geen van allen meer en er is niemand om ze te repareren. Bovendien is het stroomnetwerk niet berekend op zoveel pc’s (8) zodat ze niet gebruikt kunnen worden.

Na een korte plenaire opening gaan we in groepen uiteen zodat de headteachers hun plan of action voor de komende periode kunnen schrijven. Ze moeten zich voorbereiden op hun assessment wat in mei zal plaatsvinden. Dat wil zeggen: waarschijnlijk in mei! Het hangt af van hoe de verkiezingen lopen in maart. Vanwege de verkiezingen kan T4T in maart niet terecht. De scholen worden ingericht als stemlokaal en de compounds worden dan zeer streng bewaakt. Lesgeven is dan natuurlijk onmogelijk. Omdat er zoveel analfabeten zijn duurt stemmen lang. Veel mensen moeten erbij geholpen worden en de corruptie ligt op de loer, zo spreken de Kenianen uit.

Kortom: het is afwachten hoe e.e.a. gaat lopen en wanneer het weer rustig genoeg is om terug te komen.

Mzungu, die opgeleid wordt als Keniaanse coach neemt zijn verantwoording over zijn vijf directeuren: Baraka, Zecha, Oruko en “mijn” Peter en James. Hij beantwoordt geduldig de vragen die er zijn met betrekking tot het assessment en zet ze aan het werk.

Ik trek me terug en op een afstandje sta ik samen met Aad te genieten van dit tafereel. Mijn vertrouwen in de headteachers groeit met de keer dat ik hier kom en mijn geloof in de werkwijze van T4T ook. Ja, het is mogelijk om het over te dragen aan hén. Het is van hén, niet van ons… En zo hoort het ook te zijn!

Ik vind het kloppen en wens Peter en James maar ook alle anderen succes toe bij hun assessment in mei (of wanneer dan ook).

En dan beginnen Peter en James een betoog: ik moet echt zelf terugkomen die vierde keer! Het kan niet zo zijn dat ze nu, deze laatste keer, door een vreemde gecoacht en ge-assesst worden. Bovendien, zo vinden ze, moet ik bij de diploma-uitreiking zijn. Ik geef aan dat ik op de geplande datum die voorlopig staat echt onmogelijk in de gelegenheid ben.

Maar zeggen ze, stel dat T4T nu op een ander moment komt en je kunt wel: Dan moet je echt komen!

Ik zeg dat het niet in mijn handen ligt en voor de zoveelste keer deze week wordt de hulp van God ingeroepen. Daar zullen ze het echter niet bij laten, zal ik later op de middag zien.

Vanaf de school rijden we in busjes naar Forest Lodge, waar we de andere groep ontmoeten: de workshopdirecteuren. Een grote groep Keniaanse headteachers heeft deze week workshops gevolgd die verzorgd werden door Nederlandse directeuren en vandaag sluiten ze de week hier gezamenlijk af. Een dansgroep uit Naïrobi (met kansarme jongeren) treedt voor ons allemaal op en er wordt afgesloten met een lunch.

En dan.. is het moment van afscheid toch echt daar. Er worden handen geschud, er wordt omhelsd en van Tamasha ontvang ik een zoen op mijn mond.

James houdt mijn hand zo lang vast dat ik even twijfel of ik hem nog terug zal krijgen. Een waterval van complimenten wordt over me uitgestort en ik voel de tranen achter mijn ogen branden.

Peter drentelt maar rond en komt tot drie keer naar me toe om afscheid te nemen. Hij vindt het moeilijk en ik ook. In mijn ooghoek zie ik hem naar Mia lopen (de initiator van T4T) en terwijl ze praten zie ik hun ogen op mij gericht. Ik kan wel raden wat Peter daar aan het bespreken is.

Ik berust erin dat we het gewoon niet weten.

Dat ik nooit meer terug zal keren in Kenia? Dat kan ik niet geloven. Een stukje van mijn hart ligt hier inmiddels….

Het was een week met een achtbaan van emoties. Gevoelens van verdriet, blijdschap, heimwee, betekenis, overwinning, deze en nog veel meer kwamen voorbij.

Met vertrouwen in de Kenianen zal ik vannacht weer naar Nederland vertrekken en ik verheug me erg op het weerzien met de lieve mensen thuis en op ’t Ven. Ik heb ze zo ontzettend gemist.

In periodes van verdriet kom je jezelf tegen, je ontdekt dingen.

Ik heb zo sterk gevoeld dat verdriet iets is om te delen met de mensen om je heen die precies weten waarover je het hebt en het gaf me een warm gevoel dat vanuit Nederland de moeite werd genomen me te steunen en troosten als ik het nodig had.

Dankjewel Hans dat je me aanmoedigde om terug te keren naar Kenia. En voor het feit dat je me op alle fronten hielp en steunde!

Dankjewel Berry dat je het mogelijk maakte nog een keer te participeren!

Dankjewel álle collega’s van het Ven voor wat jullie voor elkaar en mij betekenden in deze week!

Dankjewel Minèt voor de wijze waarop je me waarnam!

Dankjewel Jan, Karin, Aad, Ruud, Hanneke, Sjannie, Paul, Rob, Kees, dat ik zo af en toe bij jullie mocht uithuilen en met jullie samen mocht zijn hier.

Dankjewel volgers van deze reislog, fijn dat jullie meelazen en meeleefden en reacties plaatsten!

Het was niet gemakkelijk maar waardevol hier te zijn deze week.

Lieve lieve groet, Christel