Dag 9: Mwamose Primary

Mr. David is zoals gewoonlijk weer keurig op tijd bij het hotel om me op te halen en hij voelt zich (net als ik) met de dag vertrouwder en vraagt me de oren van het hoofd over Holland maar ook over mijn werk en mijn kinderen. Ook hij is open over zijn eigen situatie en ik vind het zo fijn dat ik deze week een chauffeur heb getroffen die me veilig brengt, goede wegen kiest (!) en me laat wegdommelen op de terugweg omdat ik zo moe ben.

Hij belooft me, als we over de rivier rijden, dat we op de terugweg zullen stoppen voor een Krokodil safari!

Ik ben erg blij dat het niet regent deze dag en we bereiken veilig Mwamose.

Ik kom vroeg aan op de school en de Keniaanse vlag is al gehesen, een terugkerend ritueel op de eerste en laatste dag van elke week.

Ik vraag me hardop af hoe laat de school precies begint en hoe laat de kinderen komen (tot nu toe kreeg ik daar geen duidelijkheid over).

Peter zegt dat de meeste kinderen en teachers tussen 6.30 en 7.00 uur komen. De kinderen maken natuurlijk hun eigen toiletten schoon en ook de klassen en het terrein vallen onder hun verantwoording. De lessen duren tot 15.10 uur en daarna zijn er nog activiteiten zoals sports tot 16.10 uur. In deze periode zijn er roosters voor de leerkrachten omdat de kinderen van groep 8, 6 dagen per week op school blijven en overnachten. Ze hebben les tot 22 uur, want de KCPE (Cito ) komt er weer bijna aan. Per avond blijven er drie leerkrachten op school en ’s nachts zijn er mannen en vrouwen uit het dorp die op de kinderen passen. Twee oude lokalen (van leem) worden gebruikt voor de overnachting.

Peter neemt zijn cadeaus die ik heb meegebracht dankbaar in ontvangst: een blikje met stroopwafels en een Engelstalig boekje over Nederland met vooral veel foto’s erin. Hij begint erin te bladeren en lezen en stelt bij elke bladzijde die hij omdraait vragen. Hij is zo geïnteresseerd dat het lang duurt voordat we echt aan de slag kunnen. Het cadeaupapier wordt zorgvuldig opgevouwen en bewaard zodat hij het nog eens kan gebruiken.

Zoals dinsdag afgesproken gaan we vandaag opnieuw observeren bij Mr. Mwavadu Mwaryika. Hij geeft science aan Standard 8. De les start om 9.50 uur (gelukkig wordt hier handmatig gebeld;-) en ik zie een prachtles!! Ik ben zo onder de indruk dat mijn vermoeide lijf overeind veert en ik maak filmopnames omdat ik zoveel momenten zie die ik wil bewaren en mee naar huis wil nemen.

Ik zie alle stappen van het model Directe Instructie en de coöperatieve werkvormen zijn creatief. Zo heeft elk groepje een eigen naam bedacht voor zijn / haar groep en dan helemaal in stijl: De baboons, de elephants, de lions enz…

Aan de wijze waarop de kinderen het meubilair in no time veranderen van opstelling is te zien dat ze dit gewend zijn om te doen.

Mwavadu haalt voorkennis op, benoemt het doel van deze les, laat de kinderen voorspellen, realiseert begeleide inoefening en geeft vervolgens een individuele opdracht die zelfstandig verwerkt moet worden.

Het is dat ik er dinsdag zelf bij was maar het is bijna niet te geloven dat dit dezelfde leerkracht is, wat een improvement ineens!

Ook het feedbackgesprek dat Peter daarna voert laat progressie zien. Hij heeft goed opgelet en past het geleerde toe. Hij lukt hem Mwavadu aan het praten te krijgen en verbeterpunten te laten formuleren, hij creëert een veilige setting en deelt complimenten uit. Hij laat (in mijn perfectionistische ogen) nog wat punten liggen maar het geeft me een voldaan gevoel hem zo bezig te zien. Hij denkt er zelfs aan nieuwe afspraken te maken en formuleert die smart!

In de pauze ga ik naast Mwavadu zitten en hij is geïnteresseerd in de filmopnames. Ik laat ze zien en er komt een reflectie waar je u tegen zegt. Mwavadu bedankt me uitgebreid en hij is zo leergierig dat hij pen en papier pakt en verbeterpunten opschrijft voor zichzelf. Hij vraagt of ik nog terugkom en accepteert “If God wishes”. Hij gaat bidden voor me en zijn collega’s vallen hem bij.

Na de pauze (waarin Peter attent als hij is weer voor rijst en ditmaal bonen heeft gezorgd) zie ik dat de headteacher in gesprek is met een ouder (?) en besluit ik aan Mr. Gabriël te vragen of ik welkom ben in zijn klas. Ik vind zijn attitude naar kinderen toe zo prachtig dat ik graag even in zijn klas ben.

Ik loop binnen in zijn combinatieklas en natuurlijk ben ik welkom. Hij geeft religion les. Hij vraagt of ik ook hem wil filmen, want hij wil graag improven! Wat een leergierigheid. Ik doe wat hij vraagt natuurlijk en als zijn les klaar is kijken we samen naar de opnames. Ik ontdek dat hij een PTA teacher is (Parents Teacher Assistent), oftewel hij is niet opgeleid en wordt betaald door de ouders in het dorp. Hij heeft de secondary school afgerond en helaas heeft hij nooit de mogelijkheid gehad om de TTC (Pabo) te gaan volgen. Een mooi gesprek ontstaat en ik voel alle opening om hem feedback te geven waarvoor ik uitgebreid bedankt wordt.

We lopen naar buiten en ik zie een hele groep kinderen bij de vlag staan. Het blijken de christelijke kinderen van de school te zijn. Eén van de leerlingen leidt de dienst en het is prachtig om te zien hoe deze kinderen samen zingen en bidden.

De moslimkinderen zijn naar de moskee en daarna zullen de lessen weer hervat worden.

Na een uitgebreid afscheid van het team rijden de chauffeur en ik weg op zoek naar de krokodillen. Voor we bij de rivier zijn rijden we een dik uur over hobbelige, stoffige, prachtig rode wegen. We stoppen bij de brug en kijken naar beneden. Twee hele kleine bootjes, gemaakt uit de stammen van Mangobomen, worden voortgeduwd door twee jonge jongens met visnetten. De chauffeur kijkt bezorgd en maant de jongens uit de rivier te komen. Ze roepen terug dat ze bij de rivier zijn opgegroeid en aan de deining van het water zullen zien of er een krokodil in aantocht is. De chauffeur vindt het spijtig voor me dat er geen krokodillen te zien zijn maar voor die twee jongens ben ik erg blij dat wij “pech” hebben!

Na alweer een heel stuk gereden te hebben stopt David nogmaals en hij koopt Sweet Potatoes voor zijn vrouw. Voor mij heeft hij een verrassing: kokosnoten! Die moet ik beslist meenemen naar huis voor mijn kinderen. Wat een lieve man is dit toch! Aangekomen bij het hotel bedank ik hem uitgebreid dat hij me de hele week veilig heeft vervoerd en hij lacht van oor tot oor. Ik krijg zijn visitekaartje voor het geval ik weer eens terug kom in Kenia. Hij heeft me onderweg al vele stukken land aangewezen die ik zou kunnen kopen. Nou gaat dát wel erg ver maar ik kan me niet voorstellen dat ik hier nooit meer terug zal keren…

If God wishes…

Christel