Dag 8: De Mwangulu school

Na het bericht van gisteren zullen jullie kunnen begrijpen dat ik het op dit moment niet gemakkelijk heb. Ik vind het moeilijk zo ver weg te zijn terwijl ik het liefst samen met mijn collega’s op ’t Ven het verdriet doormaak wat nu overheerst.

Tijdens de vergadering van gisteravond ging het even helemaal mis en ben ik weggelopen om toe te geven aan mijn verdriet en zoals een collega mailde: “laat je zorgen over je wangen rollen met je tranen mee”. Het kan ooit opluchten en helpen.

Het voelde goed contact te kunnen hebben met de mensen in Nederland die ik gesproken wilde hebben en aan de mailtjes, smsjes en andere berichten heb ik veel steun. Dank jullie wel daarvoor!!!!

Het aan de slag gaan vandaag viel me niet mee. Het omzetten van een knop lukt niet zomaar in elke situatie. Fijn dat de chauffeur David naar me wilde luisteren en we hadden een warm en waardevol gesprek over de dood en hoe daarmee omgegaan wordt op verschillende plekken op de wereld.

Het zorgde ervoor dat ik op weg naar Mwangulu even van me af kon praten om er voor James te kunnen zijn.

Hij gaf vandaag een vervolg aan de coaching cycle met Mrs. Florence. De verbeterpunten die maandag geformuleerd waren stonden in een kijkwijzer en samen bezochten we haar les.

Het was goed te zien dat het haar lukte te improven! Zo noemde ze de kinderen bij naam, zorgde voor meer interactie en varieerde in werkvormen. Wel vond ik dat de les gigantisch lang duurde en moest ik vechten tegen mijn slaap (oh wat erg!) maar ik had afgelopen nacht ook weinig slaap gehad eerlijk gezegd. Omdat ik geen idee had hoe lang behoorde te duren en ik ook niet op mijn horloge had gekeken toen ze startte had ik dus geen flauw benul hoeveel tijd nog resteerde.

Ze wist mijn aandacht weer te vangen toen ze de kinderen in groepjes aan het werk zette, waarbij de kinderen coöperatief aan de opdrachten werkten. Ik was benieuwd hoe ze de les zou gaan afsluiten want ik herkende veel bij haar lesopzet uit het model Directe Instructie.

Die afsluiting was erg abrupt!

James werd uit de klas gehaald door zijn adjunct, die meldde dat de stroom het niet deed (deze school heeft nl. stroom en een electronische bel).

Omdat de bel het niet deed, stopte Mrs. Florence dus niet; Dus daarom duurde het zo lang!

Toen het defect ontdekt werd, stopte James de les onmiddellijk. Einde oefening! Florence kon nog net tegen de naar buiten lopende kinderen roepen dat ze het thuis af moesten maken….

In het nagesprek met Florence zal blijken dat ze zich ervan bewust was dat de tijd al lang verstreken was, maar ja, DE bel is het teken!

Ze had geen horloge merkte ik op (heeft hier echt bijna niemand) dus ik vroeg haar: hoe weet je dan hoeveel tijd verstreken is? Dat voel je, dat weet je. Hmmm.. misschien zijn wij die intuïtie een beetje kwijt geraakt hoewel ik merk dat ik hier in Afrika ook minder mijn horloge gebruik grappig genoeg.

Ik trakteer de chauffeur en ook James op een lunch. We bezoeken een ander restaurant dan maandag en ik bestel een cola en een “pannenkoek”(chappata).

James en David nemen het ervan en smullen van de Ugali (een grote berg wit spul gemaakt van maismeel), kip en bonen. De cola wordt voor mij gekocht in de supermarkt. Het restaurant heeft geen soda’s op voorraad, maar het wordt snel geregeld.

Eten doe je op het moment dat je bord er staat (dat kan dus om beurten zijn) en afrekenen doe je bij de balie. Ik betaal 140 shilling (€1,40). Als de heren vragen hoeveel ik in Nederland voor een lunch betaal, ontwijk ik antwoord te geven, ik vind het verschil te beschamend. Ik leg uit dat we eten van thuis meenemen en dat vinden ze erg slim.

Het afscheid van het team gaat gepaard met verzoeken of ik terug wil komen en ik antwoord: If God wishes. Dat snappen ze helemaal!

Een stuk geruster dan in maart verlaat ik de compound. Als God het wil zal ik hier terug keren…

En ik hoop dat hij het me gunt;-).

Christel