Dag 3: Course at Forest Lodge

Om half negen rijdt het busje voor en zijn we op weg naar Forest Lodge in Ukunda. In het busje hangt een gezonde “vlak voor de wedstrijd gevoel”.

We gaan ze zien, ontmoeten; de Keniaanse Headteachers!!

We gaan twee dagen met hen praten over coaching leadership, we gaan uitwisselen, plannen maken voor komende week!

Tot nu toe heb ik nog geen moment spanning gevoeld maar nu voel ik “het”. In mijn buik, in mijn hele lijf. Ik sta op scherp en ben oh zo benieuwd.

Als we aankomen zien we dat dit “conferentieoord” aardig onder handen is genomen. Er is flink geïnvesteerd; er is een grote shade, de toiletten zijn betegeld en enkele voorzien van toiletpotten. Er zijn fonteintjes om je handen te wassen en er is geschilderd. Als een dergelijke accommodatie in Nederland zou staan, zou echt niemand hier een conferentiezaal willen huren maar voor Keniaanse begrippen is het echt geweldig lux!

Een aantal Keniaanse headteachers heeft overnacht hier, omdat de afstand te groot is om er ’s morgens naar toe te reizen. We ontmoeten buiten al enkele directeuren en mijn ogen spieden rond: zijn ze er? Peter en James?

Ik loop het lokaal in en ze zitten er al! Het weerzien is prachtig, mooi, warm, gemakkelijk en oprecht. Wat gaat tijd soms snel en tegelijkertijd lijkt het alsof ik vorige week nog met deze mooie mensen om tafel zat.

Natuurlijk wisselen we uit hoe het met iedereen is, of het hun en onze kinderen en families goed vergaat en hoe het op onze scholen is.

Ik heb te doen met Paul; zijn beide dames Mwanangura en Mwanarusi zijn er niet! Gelukkig zal later op de ochtend Mwanangura alsnog aansluiten maar Mwanarusi kan niet komen: haar dochter moet opgenomen worden in het ziekenhuis omdat ze Malaria heeft. Het heerst op dit moment erg. Ik begrijp dat de Kenianen zich erover verbazen dat wij preventief Malarone slikken (even when you don’t have Malaria???, Why???)

De theorie over de Rose van Leary blijkt voor ons in het Engels soms nog wat lastig en de Kenianen hebben er zelfs nog nooit van gehoord maar we vinden elkaar en zijn al snel in gesprek waarbij het lukt de koppeling tussen theorie en praktijk te maken.

In kleine groepjes overleggen we, werken we samen en komen we tot de kern. In een gesprek met rollenspellen over coaching leadership en supportive conversations lopen we tegen cultuurverschillen aan. Ik voel dat we elkaar hier niet vinden en besluit het maar gewoon te benoemen. Weet je, niemand heeft de wijsheid in pacht, jullie doen het op jullie manier, en wij westerlingen op de onze. We willen leren van elkaar.

James en Peter spelen een gesprek met een leerkracht na, wat afgelopen week werkelijk plaatsvond in Mwangulu. Een leerkracht komt binnen bij de directeur: Hij wil deze dag vrij. Hij is moe, omdat hij gisteravond ruzie heeft gehad met zijn vrouw. Er is geslagen, de kinderen werden wakker, de ruzie duurde tot diep in de nacht dus…. Graag een verlofdag. En begrip!

Peter “speelt” de headteacher, luistert, stelt vragen, geeft advies, beschuldigt, biedt aan om met de echtgenoot te gaan praten en…… regelt vervanging.

Ik vraag of ik de Westerse manier mag laten zien? Het mag. We hebben het over apen op schouders (het probleem bij de eigenaar laten) en grenzen: tot waar “bemoeit”een directeur zich met zijn personeel?

Op een zeer respectvolle wijze mag er gesproken worden over de verschillende opvattingen en kunnen we hartelijk lachen om de verschillen die er zijn. Een constatering, geen veroordeling, een verrijking.

Tussen de middag staat er een lunch klaar die keurig verzorgd is. De Kenianen smullen ervan en op hun borden wordt zoveel opgeschept dat we het gekscherend Kenian Mountains noemen. Logisch dat zij, als er voedsel is, het ervan nemen.

Na de lunch zetten we het programma voort en het is moeilijk om te stoppen, maar gelukkig hebben we morgen weer tijd voor elkaar.

Als we terugrijden blijkt het busje toch echt te klein voor 11 personen (8 coaches, 2 trainers en de chauffeur) maar… met het dak omhoog rijden we met enkele mensen staand terug naar het hotel en genieten we van een “safari”.  Het past gewoon, tuurlijk past het: 11 mensen. Volgens de chauffeur passen er nog veel meer in als het nodig is.

In de avond, terug in het hotel, hebben we met de hele groep nog lang overlegd over het vervolg. Worstelingen van onze kant: Wat komen wij brengen? Wat is hun behoefte? Past ons programma in hun cultuur? Hoe stemmen we af? Binnen de groep, waar een fantastische sfeer heerst, mag en kan alles gezegd worden en komen we al snel tot alternatieve invullingen waar we ons goed bij voelen. We moeten natuurlijk wel blijven aansluiten bij hun behoeftes!

Na achten zijn we klaar met ons overleg en gaan we aan tafel waar we enorm veel lol hebben samen. Wat een geweldig fijne groep mensen heb ik hier om me heen. Wat fijn om ieders verhalen te horen! En wat spannend weer hoe de week gaat lopen! Hanneke is benieuwd of ze op de school van Joseph kan komen: hij heeft op zijn school op dit moment een olifantenplaag. Paul is benieuwd of Mwanarusi morgen komt en hoe het met haar dochter is. Sjannie vraagt zich af waar Suleiman is, hij was er niet vandaag? En ik? Ik hoop samen met Peter dat het in de omgeving van Mwamose nog niet gaat regenen (hier aan de kust is dat nl. wel al het geval). Hij belooft, als het nodig is, me vanaf de mainroad met de motor te komen ophalen. Met de auto is het na regenval echt onmogelijk de school te bereiken.

Het was een zinvolle dag, met prachtige ontmoetingen, warm weerzien, openheid, kwetsbaarheid, eerlijkheid en delen, samen delen.

A shared problem is halve solved (Peter Mule, september 2012)

Liefs, Christel