Dag 2: De scholen in! (ditmaal Special Needs)

Deze dag is bedoeld om de mensen die niet eerder in Kenia waren onder te dompelen in het onderwijs. Alle mensen die hier zijn worden gemixt zodat de ervaren mensen de minder ervaren mensen wegwijs kunnen maken.

Voor het eerst zijn er dit keer ook twee leerkrachten uit het speciaal onderwijs meegekomen: Dula en Niek. Zij zullen gaan pionieren deze week en ingangen zoeken voor samenwerking. Jan van Aert zal hen begeleiden. Als ik hoor dat zij vandaag schools gaan bezoeken die afdelingen hebben voor kinderen met special needs vraag ik brutaal of ik mee mag met hen en ja: dat mag! Met zijn vieren bezoeken we twee scholen. Twee reguliere basisscholen die elk een afdeling hebben voor speciaal onderwijs.

We beginnen op deMilalaniPrimary School in Msambweni, die een unit kent voor “the intellectually challenged”. Ook in Kenia kent men de invoering van passend onderwijs want het re-integreren van de kinderen in de regular school staat hoog op de agenda. Vanwege de staking zijn nog niet alle kinderen op school. Zeker niet die van de special classes. Deze kinderen komen vaak van heel ver, uit het hele gebied en wonen op school. Drie keer per jaar hebben ze vakantie en gaan ze naar huis…

De slaapzalen zien er redelijk uit maar het feit dat er matrassen, dekens en kussens ontbreken, én de wetenschap dat in elk bed twee kinderen liggen bij gebrek aan bedden, doet me pijn. Deze kinderen zien hun ouders (als ze die nog hebben) bijna nooit…

We worden hartelijk ontvangen en de ingang voor samenwerking is snel gemaakt. Jan en ik bezoeken Standard twee en mogen een les bijwonen over Childs Rights. Er is interactie, er zijn betrokken kinderen en er zijn wat boeken, tafels en stoelen!

Het “hulpje van de week” klimt als een aapje bovenin de inbouwkast om de spullen voor de juf eruit te pakken.

Als we in de auto zitten op weg naar de Makobeschool, luister ik naar de verbaasde Niek en Dula die hier hun eerste Kenia-indrukken opdeden. Ze hebben een rijke school gezien, met relatief veel personeel (1 op 50), een goed gebouw, materialen, en goede leerkrachten. Maar ze ervaren het zo niet. Ik weet inmiddels dat scholen er ook heel anders uit kunnen zien.

Dan door naar de Makobeschool; een reguliere basisschool maar met een afdeling voor disabled children. We worden warm ontvangen door de Headteacher Mrs. Florence. De leerkrachten maken een diepe indruk op me en vooral MRs. Naomie weet binnen drie tellen mijn hart te stelen. In deze special classes zitten kinderen die zwakbegaafd zijn en op cognitief gebied is weinig ontwikkeling mogelijk.

Mr Titus, Mrs. Naomie en MRs. Florence kijken naar de mogelijkheden van hun leerlingen die in leeftijd variëren tussen de 6 en 19 jaar zo ongeveer.

Met hun handen (of als ze die niet hebben, voeten) werken: dat is wat ze kunnen. De kinderen leren zichzelf te wassen, verzorgen en worden opgeleid om voor zichzelf te kunnen zorgen. Er zijn sociale werkplaatsen ingericht waar de kinderen kettingen maken, handwerk doen en schooluniformen naaien.

Door de hele school heerst zo’n prettige sfeer, waarin respect is voor alle kinderen. Hun mogelijkheden worden gezien, hun kwaliteiten benut. Ook hier zijn overnachtingszalen omdat de special needs leerlingen van heel ver moeten komen. Een aantal van hen zijn verstoten door hun ouders en wonen er permanent. Sommigen kunnen drie keer per jaar naar huis. Op de grond liggen op comfortabele kussens twee kinderen die zelf niets kunnen en door medeleerlingen geholpen worden bij hun eten. Het is schoon hier, opgeruimd, de leerkrachten hebben enorm veel lol samen en de kinderen houden van hun juffen en meester; dat is aan alles te zien.

Een zwakbegaafd meisje van 15 jaar, dat na een vakantie zwanger terugkwam, had het geluk dat Mrs. Naomie zich over haar en haar baby ontfermde. In de schoolvakanties mogen het meisje en haar zoontje Baraka, met de juf mee naar huis. Natuurlijk zorgt zij voor hen! De vanzelfsprekendheid waarmee ze het zegt raakt me diep.

Naomie zegt ook: We’re here because of the children.

Deze mensen, waar aan alle kanten de liefde vanaf spat, bezorgen me een brok in mijn keel. Wat een passie, wat een ondernemerschap is hier in deze school te vinden!!! Sponsors uit Schotland, Noorwegen, Nederland: ze zorgden voor prachtige slaapplekken en betegelde badruimtes!

Dankbaar voor het feit dat ik vandaag mee mocht om ook de Speciaal Schools te bekijken rijden we terug naar Diani. Mijn billen doen pijn van het gehobbel in de auto. Maar het voelt goed!

Dit was een prachtdag!!!

Morgen naar Forest Lodge waar we de headteachers zullen ontmoeten! Twee dagen theorie en dan vanaf maandag coachen on the job!!!

Mag ik jullie bedanken voor de lieve reacties die ik krijg?! Zo voelt thuis toch dichterbij en het doet me erg goed! Helaas lukt het me niet iedereen een persoonlijk berichtje te sturen, hopelijk nemen jullie me dat niet kwalijk….

Lieve groet, Christel