Dag 6: Mwamose school

Waarom precies weet ik niet, maar de Mwamose school heeft een wel heel speciaal plekje in mijn hart. Misschien omdat Peter al van begin af aan in de cursus zit? Misschien omdat ik van roze houdt? Omdat de school zo onbereikbaar lijkt maar zo welkom voelt?

Hoe dan ook: ik verheug me op het weerzien met het team en de kinderen daar.

Peter vertelde me in het weekend dat Loice er niet meer werkt. Loice, de leerkracht die me vorige keer met dikke tranen op haar wangen bedankte voor alles wat er veranderd was en me knuffelde en omhelsde. Ze nodigde me uit voor haar bruiloft en heb haar natuurlijk een kaart gestuurd. Deze Loice, dit pareltje werkt er dus niet meer. Zoals gezegd is ze getrouwd en haar man staat het niet toe dat ze er bleef werken. Loice was een geschoolde leerkracht en een góeie!

Gelukkig bereidde Peter me erop voor. Hij voelde aan dat ik haar zou missen.

Jammer genoeg heeft de overheid haar nog niet laten vervangen (zij gaan over de plaatsing van het personeel) en zodoende zijn er klassen samengevoegd zodat de groepen 7 nu samen zitten (bijna 90 leerlingen) en ook de groepen 3 (104 leerlingen).

Haar broer Gabriël werkt er gelukkig nog wel (ik noem hem steeds Angel Gabriël). Hij heeft dit jaar een combinatieklas (wat maar weinig voorkomt hier) met jonge kinderen. Ze boffen met hem! Zijn attitude klopt en wat houdt deze man van zijn leerlingen!

We maken een rondje langs alle kinderen en ik hoor liedjes en versjes, behalve in de nursery class: deze kinderen doen verplicht een ochtenddutje.

We eindigen in standard 7. Twee jongens die altijd met zangwedstrijden meedoen zingen een zelfgecomponeerd lied over hoe belangrijk onderwijs is en de gevolgen van aids (wat hier helaas veel voorkomt).

Deze jongens hebben veel talent en ik hoop dat ze de kans krijgen daarmee iets te gaan doen. Zeker de jongen die een arm mist en daardoor wat beperkt zal zijn in beroepskeuze. Als ik ernaar vraag blijkt hij de arm te missen doordat hij in de rivier ging zwemmen waar krokodillen zaten.

Opvallend veel kinderen hebben een toekomstig beroep in gedachte en zijn daarbij heel ambitieus: ze willen dokter worden, rechter, of president. Ik denk aan Jan, die nogal eens wisselt, maar nu graag de burgemeester van Mill zou willen worden;-).

We worden meer dan één keer van harte welkom geheten door Peter in zijn office en dan kunnen we starten met de coaching.

Mzungu en ik hebben in de auto uitgebreid gesproken over wie welke rol gaat hebben vandaag. Hij gaat de dag leiden en ik geef hem achteraf feedback.

Hij voert dus het gesprek met Peter en vraagt naar zijn plannen. Peter vraagt hem of Mzungu het feedbackgesprek met de leerkracht die geobserveerd zal worden wil voeren. Precies dezelfde vraag die James me gisteren stelde (en ik met een nee beantwoorde).

Mzungu vindt het goed, hij gaat het doen! Even ben ik in verwarring: dit is niet de bedoeling (vind ik) maar ik grijp niet in, hoe moeilijk ik dat ook vind. Maar eens kijken wat er gebeurt!

Mzungu stelt eisen: hij wil dat de leerkracht erbij geroepen wordt zodat hij op de hoogte wordt gebracht van ieders rol, waarbij Peter dus gaat vertellen dat hij wil leren van Mzungu; hij heeft een goed voorbeeld nodig!

De leraar wordt geroepen en een open gesprek vindt plaats. Mzungu doet het geweldig!

Het klassenbezoek geeft me energie en ik geniet van de coöperatieve werkvorm die toegepast wordt. Dit was een jaar geleden ondenkbaar geweest op deze school en nu zie ik het met eigen ogen gewoon gebeuren.

Mzungu komt terug in het kantoor, denkt na over de setting waarin we gaan zitten (hoe verrijkend voor Peter en James) en past de stool of confidence toe.

Aanvankelijk vindt hij weinig opening en komt de leraar moeilijk tot praten. Door het geven van complimenten zie je zijn lichaamshouding veranderen en lukt het Mzungu om de leerkracht aan het praten te krijgen. Hij reflecteert op zijn eigen les en vraagt aan ons of er verbeterpunten zijn (die hij uiteindelijk zelf weet te formuleren).

Mzungu sluit het gesprek af en ik besluit in te grijpen. Ik mis nét het laatste stukje: hier ligt een prachtige opening voor een coachingscontract en na een kleine interventie neemt Peter het over. Er liggen SMART afspraken die haalbaar zijn en vrijdag krijgt deze cyclus een vervolg.

Fijn dat James er ook bij was vandaag, hij kon observeren en heeft er veel van geleerd!

Tussen de middag krijgt het team een lunch (klaargemaakt door één van de moeders) en aan mij is ook gedacht: Peter heeft onthouden dat ik rijst eet en heeft ook gezorgd voor wat groente erbij, de schat! Zelfs een lepel heeft hij geregeld maar Mzungu vindt dat ik hem niet mag gebruiken. Ik laat me niet kennen en hij maakt een foto van me. 

Het dochtertje van de kok loopt ook rond en heeft nog nooit eerder een blanke gezien. Als ik in de buurt komt begint ze meteen met huilen en de chauffeur David ontfermt zich over haar. Ik zeg dat ik uit de buurt zal blijven maar nee zegt David (en zijn moeder bevestigt): Het is juist goed als ze kennis maakt met jou. Je bent vriendelijk en dan kan ze wennen aan blanke mensen. Ik ben benieuwd of dit meisje er vrijdag ook weer is. Haar moeder (de kok dus) rust na het klaarmaken even uit en vindt er een handige plek voor terwijl ze eet.

Het dochtertje van één van de teachers die ik nog ken en zij mij ook, blijft me maar opzoeken de hele dag. Ze houdt mijn hand vast en wil mijn huid en haar maar voelen. Ze klimt op schoot en slaat haar armpjes om me heen. Ik ben zo blij dat ze weer beter is! In februari was ze erg aan het hoesten en ik was bezorgd om haar gezondheid.

Na een prachtdag gaan we weer terug.

De chauffeur besluit terug te rijden over de weg die Peter altijd neemt met zijn motor. Peter raadt het hem af (later zal ik begrijpen waarom) maar hij is eigenwijs en doet het toch. James en Mzungu slaan hun arm om mij heen en werpen zich op als mijn bodyguards. Ze gunnen mij een avontuur en dat zal ik krijgen!

De weg is slechts 8 kilometer tot aan de mainroad maar we winnen géén tijd. Liefst vijf kwartier doen we erover om over dit pad te rijden en echt, ik had kunnen lopen dan had ik de auto nog bijgehouden. De chauffeur trekt gelukkig de conclusie dat we vrijdag toch maar weer de andere weg nemen. Als we James hebben afgezet praat ik met Mzungu nog even door. We geven elkaar feedback en ik voel me volledig gelijk aan hem. Een volwaardige gesprekspartner die geweldige coachingskwaliteiten heeft. Niet voor niets is hij in de afgelopen jaren al heel veel overgeplaatst naar andere scholen. De overheid ziet de scholen waar hij leiding geeft sprongen vooruit maken en besluiten telkens hem op een zwakke school te plaatsen. En dat is dan zoals het is zegt Mzungu. Het is geen optie om minder zijn best te doen om dat te voorkomen: immers: hij werkt voor de kinderen en zo is het maar net!! Alweer iets wat we gemeen hebben!!!!

Ik face time nog even met de kinderen en ben blij dat ik Jan een aapje kan laten zien en Ben vindt de zee het mooist! Heerlijk om ze even te zien en horen!! Stiekem, stiekem mis ik iedereen thuis en ’t Ven op dit moment heel erg…..

p.s. Zie bij "video's" ht liedje van de twee jongens, de motorbike way waar we overheen reden en meer....