Dag 5: Mwangulu school

Om 5.45 uur loopt mijn wekker af. De andere vroege vogels tref ik aan tafel en de laatste tips en suggesties worden uitgewisseld. Het vervoer is, zoals altijd, keurig geregeld en ik heb geluk: een personenauto in plaats van een busje met een zorgzame chauffeur (David) zal me deze week begeleiden. Hij vertelt me over zijn zoontje Daniël en zijn familie met wie hij in Ukunda woont. We rijden naar Perani om Peter op te halen, hij gaat vandaag mee naar Mwangulu. Het zit mee onderweg en al om 8 uur zijn we bij onze tussenstop. Ik bel Peter en hij geeft aan dat hij er over vijf minuten zal zijn. Ik vertel David dat we dan dus nog zeker 20 minuten hebben. Onze auto staat vlak bij de Perani school, en hoewel ik er “niks te zoeken heb” vraag ik aan de wachtende vrouwen bij het hek of ik het terrein op mag. David vraagt heel attent of hij me moet begeleiden maar ik voel me hier veilig genoeg. Hij loopt naar de supermarkt aan de overkant en we zullen elkaar daar weer treffen. Op de Perani school is de weekopening aan de gang; Alle kinderen staan buiten en de headteacher spreekt hen toe. De vlag wordt gehesen en ondertussen gaat als een lopend vuurtje door de massa kinderen dat er een mzungu (blanke) aankomt. Ze denken dat ik tandarts ben (die komen nl. deze week op deze school).

Als ik even later David opzoek bij het winkeltje raak ik aan de praat met de eigenaar ervan. Ik koop wat nootjes en geniet van de tafereeltjes in dit winkeltje. Weer op straat word ik voorgesteld aan de Headteacher in dit dorp en nog wat andere bewoners.

Peter is gearriveerd en als hij ons gevonden heeft rijden we door naar Mwangulu. Het asfalt met veel gaten erin maakt plaats voor een hobbelige, rode, modderige weg. Het regent en ik spreek mijn zorg naar Peter uit. Ik weet hoeveel slechter de wegen naar Mwamose zijn; zal ik er morgen kunnen komen? Hij vertelt me dat het niet te voorspellen is en we laten het aan God over. ….

Als we Mwangulu inrijden is het druk; van heinde en verre komen mensen hier op maandag naar de markt.

Op James’ kantoortje maken we een dagprogramma en natuurlijk start dat met een bezoek aan de markt. Ik had me hierop voorbereid en hoewel ik liever echt aan de slag wil, laat ik me meenemen in het Afrikaanse ritme en besluit het maar te laten gebeuren.

Op weg naar de markt ontmoeten we de algemeen directeur van 23 scholen.

Deze man is dus de baas van James en Peter. Bijzonder te ontdekken dat de structuur daar dus gewoon lijkt op die van ons. Natuurlijk moet er een foto gemaakt worden en ook de chairwoman maakt deel uit van het gezelschap. (vergelijk het maar met de voorzitter van de MR).

We lopen verder en ik voel me vrijer, veiliger en meer op mijn gemak dan de vorige keren. Ik zie meer van wat er om me heen gebeurt en geniet van de drukte en hectiek. Ik geniet van het mogen ruiken, proeven, ervaren van een andere cultuur, een ander land maar constateer opnieuw dat de mensen niet zoveel anders zijn dan wij.

Er worden kippen verkocht en achterop een fiets gebonden (levend en wel), koeien verkocht die vervolgens met verf een nummer op hun rug krijgen, het gemekker van de geiten klinkt nu nog in mijn oren en de Masaai mensen die hier vooral veel zijn blijf ik prachtig vinden. Ze willen echter niet op de foto en dat vind ik wel jammer. Gelukkig ontmoeten we een groepje Masaai mensen die James kent en we maken een praatje met hen. Eén van de vrouwen heeft veel weg van Sugar Lee Hooper en met hun donkerblauwe, rode en paarse kleding zien deze vrouwen er prachtig uit. Al snel is er contact met mij en vragen ze of ik met hen op de foto wil!

Beleefd sla ik de uitnodiging af om op hun school te komen kijken (dat zou prachtig zijn; een Masaai school!!) maar ons programma laat het niet toe. Op de weg terug naar school ontmoeten we het hoofd van het politiebureau en natuurlijk vraagt hij ons binnen voor een rondleiding. We komen langs de kapper, veel groentekraampjes en James onderhandelt voor mij op de markt waar ik mooie lappen stof koop (ja Hanneke, ook eentje voor jou;-).

Op de school terug (het valt mee, het is “pas” half elf) beginnen we aan de opdracht en brengen we een klassenbezoek af bij Mrs. FLorence. We zien een Godsdienstles. James geeft haar feedback en Florence formuleert een ontwikkelpunt. Hoewel heel klein, is de coachingscyclus in gang gezet, opgestart!

Mijn teleurstelling over de stappen terug die we zetten (inmiddels zitten we in de theorie van module twee ipv drie) verberg ik en houd ik mezelf voor dat er sprake is van ontwikkeling. Dat is ook daadwerkelijk het geval. Als je het relateert aan de Rose van Leary hebben we hier in elk geval te doen met een man die WIL en nog niet altijd ABLE is. Openingen voor coaching zijn er dus! Ook Peters’ rol is positief; hij is bescheiden maar geeft op cruciale momenten zinvolle feedback en input waardoor we een zinvolle dag hebben.

De lunch genieten we in een restaurant, samen met de chauffeur. Ik hoop dat het lukt het filmpje wat ik er hebt gemaakt te uploaden. Ik kan niet vertellen hoe het eruit zag…

We maken afspraken voor de rest van de week en na een ontmoeting met het team (ik herken meteen een aantal leerkrachten en het weerzien is warm) en het uitdelen van de dropjes vertrekken Peter en ik weer. Pas in de auto bedenk ik me hoe groot het verschil is met een jaar geleden.

De kinderen zitten in de klas!

Er staat een leerkracht voor!

Als er gebeld wordt starten de lessen!

De sfeer voelt anders, beter en ik bedenk me dat mrs. Florence een jaar geleden heel erg verlegen was en teruggetrokken. Dat was nu echt een stuk minder het geval!

Kortom: er is sprake van verandering! James heeft iets gedaan met zijn persoonlijke ontwikkelpunten en ik heb het hem onvoldoende verteld vind ik. 
Dat moet ik zeker nog gaan goedmaken.

Morgen naar Mwamose!

Mzungu gaat mee. Hij rondde de schoolleiders anderhalf jaar geleden af en hoorde bij het groepje van 5 directeuren die opgeleid worden als coach. Zij zijn degenen die ons werk gaan overnemen en lopen dus gedurende deze opleiding met ons mee.

Morgenvroeg wil ik aan Mzungu voorstellen dat hij leading is en ik hem achteraf feedback zal geven. Hij WIL, hij KAN. Bij hem voel ik me soms (of eerlijk is eerlijk, best vaak;-) overbodig. En dat is nu precies waarvoor we hier kwamen! Onszelf overbodig maken!!!

Als een olievlek zal dit zich uitbreiden; ook uit de huidige groep zullen weer nieuwe coaches geselecteerd en opgeleid worden!

Ik wil nog graag even vermelden dat ik iedereen zo dankbaar ben voor de reacties die ik op mijn weblog, in mijn mailbox of op FB vindt! Doet me goed dat jullie met me meeleven. Er zijn momenten waarop ik twijfel of ik het goed doe, of momenten waarop ik aan thuis en aan mijn eigen school en team denk; dan valt het niet altijd mee. Jullie helpen me er dan doorheen!

Asante Sana daarvoor!

X Christel

p.s. Speciaal op verzoek van een paar Ven-leerlingen vinden jullie onder het tabblad foto’s wat w.c.’s… Zo hebben jullie een voorstelling hoe dat eruit kan zien;-)