Niets is wat het lijkt.

In Nederland heb ik vol trots aan iedereen die het maar wilde horen verteld dat het zo klopt wat we hier doen met T4T!

We zijn ons programma aan het overdragen en we zijn steeds minder nodig. De Kenianen nemen ons werk over en precies dát is wat maakt dat ik vertrouwen heb in ons werk hier.

Ooit is de schoolleaderscourse begonnen met 16 Keniaanse directeuren die opgeleid werden door 8 Nederlandse coaches.

Bij de tweede course liepen van die 16 afgestudeerden er 5 mee als coach in opleiding.

En nu bij de derde opleiding zijn die 5 volwaardig coach en nemen vervolgens weer 6 coaches in opleiding uit course 2 mee.

Kortom: een olievlek die zich steeds verder uitbreidt.

Doordat ik nu voor de vierde maal hier ben, ken ik de coaches en de coaches in opleiding.

De acht coaches zijn ditmaal:

Wilma, Aad, Christel, Fatuma, Tamasha, Athumani, Mzungu en Juliana.

De zes coaches in opleiding:

Mwanarushi, Mishi Dola, Bakari, Suleiman en “mijn” Peter en “mijn”James.

De zestien directeuren die nu de opleiding gaan volgen zijn:

Malika, Nchimoni, Bakari, Masoud, Hassani, Juma, John, Esther, Mwamshenga, Mohamed, Hamisi, Paul, Seif, Mary, Samuel, Mwanasiti.

Alles hebben we in Nederland goed bedacht: een strakke planning waarin rekening is gehouden met de dubbele laag in het programma: immers de coaches leiden weer coaches op, die op hun beurt nieuwe schoolleiders coachen (volgen jullie het nog?)

En dan: Horen we vanochtend dat Fatuma, Tamasha, Athumani, Mzungu hun school niet uit mogen van de DEO(inspecteur) komende week, vanwege een onvoldoende KCPE (Cito) score!!!

Oftewel: alleen Juliana zou zich mogen aansluiten. Hoe moet dat nu? 4 coaches? Elk 4 directeuren? Dat wordt logistiek lastig en bovendien valt ons hele plan van coach de coach als een kaartenhuis in elkaar.

Er wordt overlegd, het bestuur van T4T heeft contact met de DEO’s (inspecteuren) en tadaaaaa… het is gelukt! Ze mogen toch (?!)

Wat dit betekent voor de toekomst van ons plan e.e.a. over te gaan dragen overzien we nu nog niet. En ook stellen we ons de vraag: hoe komt het dat 4 van de 5 coaches een onvoldoende KCPE behaalden met hun school? Wat doet dat met de geloofwaardigheid als coach richting de anderen?

Lastig, lastig.

Het leert ons dat wij kunnen plannen en bedenken wat we willen maar we het niet in de hand hebben. Hier spelen processen waar wij geen vat op hebben.

Voor komende week zijn we gered, maar ik maak me zorgen over de toekomst.

Hoe dan ook: het weerzien met Tamasha, Mzungu, Athumani, Fatuma en Juliana was warm!!

Met hen samen hebben we het programma doorgenomen en we gaan het SAMEN doen.

Morgen ontmoeten we ook de coaches in opleiding, dus ook Peter en James. Ik verheug me erop hen weer te zien!

En ook en vooral: ben ik zo nieuwsgierig naar Mwamshenga Mshenga en Mohamed Mwatenghuri. Het zijn de directeuren die ik mag gaan coachen! Men zegt dat hun scholen niet al te ver weg liggen maar nog niemand kan vertellen waar ze dan precies (of ongeveer) zijn.

Maar weer opnieuw bewezen: Niets is hier wat het lijkt!

Laat onverlet dat ik er gruwelijk veel zin in heb weer!