Verslag van de tweede coachingsdag

Ik heb zin in deze dag; met Peter kan ik wat meer de diepte in omdat er aan belangrijke voorwaarden wordt voldaan. Hij heeft goede managementvaardigheden, kan delegeren, loslaten, de administratie klopt en er heerst een enorme discipline onder kinderen en leerkrachten. Er is zelfs een schoolbel die leidend is. Hij wil graag dat kinderen zich vrijer voelen om te praten en vragen te stellen. Het mag wat interactiever en dat geldt ook voor het team. Hij wil toegankelijker zijn. En er staat vandaag een klassenbezoek en feedback gesprek op het programma. In mijn hoofd en rugzak zit een idee voor een interactieve team vergadering over het geven van complimenten. Helaas mag het zover niet komen. Het heeft geregend in Mwamose en omgeving dus de wegen zijn moeilijk begaanbaar. De chauffeur geeft niet zomaar op en probeert de school te bereiken ondanks de slippartijen onderweg. Als we vlakbij de school zijn slipt de auto van een heuvel en staan we vast onder in het dal. We proberen door het gras omhoog te rijden maar de auto slipt steeds weg. Dan toch maar terug. Ik schrik als de auto echter niet meer de heuvel opkomt waar we vanaf gleden. Ik stel voor te lopen naar de school, dan kan hooguit 20 minuten zijn maar de chauffeur wil me niet laten gaan; het is onveilig voor een Mzungu. Hij kan ook niet mee om me te brengen; als hij zijn auto achterlaat kan die gestript worden. Wat nu? Een paar lemen huisjes lopen leeg en onze auto wordt omringd door kinderen en hun ouders. Een van hen loopt naar school om een paar sterke kinderen te gaan halen. Ik probeer Peter te bellen maar heb geen bereik. Ondertussen worden de wolken steeds donkerder; er zal nog meer regen gaan vallen en ik maak me zorgen of ik nog wel terug kan. Je kunt er zomaar een paar dagen vast zitten voor de weg weer voldoende droog is om terug te keren. Als de kinderen komen (ze waren toch nog langer onderweg dan ik had verwacht) duwen ze de auto omhoog. De kinderen en twee leerkrachten smeken me om naar school te komen maar het is onverstandig dat te doen en kan niet anders dan terug te gaan naar Diani Beach. Kijk bij de video's voor de beelden bij dit avontuur. We slippen terug en na een half uur worden de wegen wat beter. Gelukkig want hier zou niemand ons hebben kunnen helpen. Geen mens of huis te zien hier. Ik ben opgelucht maar ook teleurgesteld; jammer van onze mooie plannen voor vandaag! Maar ook dit is Kenia. Ik kan Peter niet bereiken (zijn netwerk is ook buiten gebruik) maar de kinderen zullen hem vast vertellen dat ik moest omkeren. Bij aankomst rond de middag bedank ik de chauffeur voor zijn goede zorgen en de Alligator die ik onderweg zag. In het hotel werk ik aan de verslagen voor Peter en Samson. Fijn dat die af zijn! Ik hoop hen morgen te zien at Forest Lodge in Ukunda waar we de headteachers op de Course ontmoeten. Het is maar de vraag of Peter erbij kan zijn. Dat hangt af van het weer. Ik zou het erg vinden als ik moest afreizen zonder afscheid te kunnen nemen. Dus ik duim en hoop.

Veel groetjes van Christel